Humilitate egunerokoa
Tu a Boston y yo … tambien Uztailak 1, Ostirala
New Yorken esnatu gara, azkeneko aldiz denbora apur batean. Gaur, furgonetan sartu eta nomada bizitza hasiko gara. Iada lau kontzertu eman ditugu, baina oraindik ere ez dugu biran gaudenaren sentsazioa. Egunero toki ezberdin bat ikusteak eta egunero furgonetarekin errepidea txupatzeak ematen digu biran egotearen sentsazioa. Atzo, NY-en bizitako trafiko eromena dela eta goiz ateratzeko asmoa dugu. 19:15 arte ez dugu Bostonera iristeko presarik baina trafikoa ekiditeko asmoz goiz ateratzea da asmoa. Dena den, gaur iristen zaizkigu kasette eta Cd-ak. Udaberrian grabatu genituen abesti berriak CD-an editatuko ditugu eta aurrez kaleratu genuen mini-cda kasette formatuan aterako dugu. UPS kompañiaren bitartez iritsiko zaizkigu eta haren zain egon behar NY-tik atera bitartean. Emaila begiratzen, UPS-koak atzo paketea etxera ekartzen saiatu zirela baina etxean inor ez zegoenez gaur berriz saiatuko direla idatzi digute. Jejeje memoria egiten hasi gara, atzo etxe behean gosaltzen ari ginela, banatzaile batek galderaren bat egin zigun, baina bertakoak ez ginela esan genion. Jajajaj gure kasetteak ziren nonbait! CD-ak egunaren amaieran iritsiko direla esan digute, beraz, ez dugu uste gaur eraman ahalko ditugunik. Goiza leihotik begira eman ostean UPS-ko furgoneta iritsi da. Gure kasetteak dira! Hau ilusioa! CD-engatik galdetu diegu eta ez dakiela ezer esan digu. Beste banatzaile batek izan ditzake. Hobeto begiratzeko esan, eta hara! Furgoneta berean daude! Dena eskura dugu! (badirudi bira honetan dena azken unean aterako dela! Baina ateratzen den bitartean, xapo!)
Dena bildu, motxilak jaso, labadoratik erropak jaso eta bagoaz Boston aldera. Aldera izan beharko du zeren eta NY-tik ateratzeko sekulako trafikoa topatu dugu. Eskerrak margen handiarekin goazen. Furgoneta ederki dabil. Sentsazio onak ematen dizkigu. Bidean zehar, trafiko asko topatu dugu. 13 milako kotxe ilara pare bat, 9ko bat aurrerago, margenarekin gindoazen baina azkenean 19:06an iritsi gara Bostonera, Allston herriko O`Brien`s pub irlandes batera. Bera da hemen inguruan kontzertuak egiteko usten dieten toki bakarrenetakoa. Areto txukuna da oso. Sarrerako atearen aurrean aparkatu eta berehala iritsi dira gainontzeko taldekideak. Kromoson taldearekin jotzen dugu gaurkoan, besteak beste. Pisschrist taldeko kideren batek jotzen duela gaur egun enteratu gara. Talde australiar honekin austrian jo genuen 2006ko udan Erantzun taldearekin Europan zehar eginiko biran. Iristean, abeslari bera dela ohartu gara. Bera ere gogoratzen da gutaz! Pixkanaka, bertako taldeak ere gerturatzen hasi dira eta materialez betetzen hasi da aretoa. Punk, crust eta musikazale asko biltzen hasi dira. Denak beltzez, partxez eta tatxas jositako jendez bete da berehala hau. Pinta asko, denak ere oso arropa berriak dituzten arren. Gaurkoak gure ohiko ikusleen pinta gehiago du. Tom antolatzaileak sekulako arrera egin digu. Azken unean gehitu gara kontzertura eta asko eskertzen da horrelako jarrera. Afaria ere ekarri digu eta hemen hori ez da ohikoa. Gure tripek asko eskertu dute makarroi platerkatxoa!
Iada, gure materiala ia osorik dugu eta pixkanak txukun jartzen ari gara. Oraindik ere gure gustura jartzeko puntutxo bat falta zaigun arren horretan gabiltza. Bertako taldeak ireki dute kontzertua eta txukun hasi dira. Ikusleak dantzarako gogoekin daude eta giroa berotzen hasi da. Jendez betetzen ari da eta pixkanaka ez dago tokirik aretoan. 3 taldek jo ostean gure txanda iritsi da. Hemen, oso kantu gutxi jotzeko joera dute taldeek. Batzuk 15 minutu jotzen dute eta gehienez ere 30 minutu. Bihar ere hemen gertu jotzen dugu, beraz, gure ohiko zerrenda bitan banatu dugu. Jotzen hasi eta jendea dantzan hasi da. Materialarekin ez gabiltza gustura, arazo tekniko batzuk, baina gustora ari gara jotzen. Izerditan bukatu dugu gaurko kontzertua eta oso gustura geratu gara. Sekulako indarra ematen du kontzertu bat txukun ateratzeak. Asko aportatzen du egunerokoan. Neke asko elkartzen da bira batean egunerokoan eta kontzertua ondo ateratzeak neke denak ahaztea ekartzen du. Kromoson taldeak ez digu ezer berezirik sentiarazi. Doinu simpleak eta soinu aldetik oso gaizki entzun da. Baina jendeak asko gozatu du. Kontzertu ostean, bertako jendearekin kontu kontari aritu gara, orokorrean oso gustura dago jendea gure kontzertuarekin eta biharko kontzertura etorriko direla esan digute. Lotarako tokirik ez dugu eta gure aurretik jo duten taldekoek beraien etxera gonbidatu gaituzte. Hemen hasi da abentura.
Etxea, jo dugun tabernaren ondoan dago. Kilometro eskasera. Bertaratu eta etxean jende asko dago festan. Musika instrumentuak montatuta daude eta jende ezberdina jotzen ari da… sekulako festa dago. Ez dirudi lotarako aukera handirik utziko digutenik. Gosea dugunez zeoze afaltzera joan eta berriz etxera itzuli gara. Aurrekoan baino jende gehiago dago eta desfasea geroz eta handiagoa da. Etxera gonbidatu gaituenak barkamenak eskatu dizkigu baina ez da bere errua beraz gure kontutik bizitza bilatzea erabaki dugu. Kalean eseri gara zer egin pentsatzeko. Bitartean, etxera gero eta jende gehiago dator, kontzertuan izan diren denak agertzen hasi dira. Desfasea kontrola ezina da dagoeneko. Guk, beste aukerarik ezean, furgonetan egitea erabaki dugu. Material guztia barruan dagoela ez dago toki askorik denok lo egiteko. Bat material artean, bestea erdiko aulkietan, beste bat lurrean eta beste bat kopilotoaren tokian. Jejej hankak luzatu ezinda . Nola hala baina lo egin dugu.
El puto JEFFe! Ekainak 2, Larunbata
Ño! Hankak atrofiatu xamar ditugula esnatu gara. Furgonetako ateak ireki eta banan-banan hasi gara gure hoteletik ateratzen. Nik, pertsonalki, nahiko deskantsatua nagoenaren sentsazioa dut, hanka atrofiatuta sentitzen ditudan arren. Hankak luzatu ezinda lo egiteak horixe dauka. Baina biran gaude eta ezin eskatu etxean bezala lo egitea. Gaur, berriz, Bostonen jotzen dugu, beraz, ez dugu gidatu beharrik. Gure musika ekipoa osatzeko falta zaiguna erostea da dugun helburua. Arratsaldeko 16etan geratu gara Disaster Strikes-eko abeslaria den Jeff jaunarekin. Berak antolatzen digu kontzertua eta arratsaldeko 18:00etan hasten den kontzertuaren aurretik afaritarako geratu gara beraien etxean.
Gosaldu ostean pare bat musika denda bisitatu ditugu. Bakon eta hamburgesa beganoak gosaldu ditugu eta lehen musika dendan ez dugu gustoko ezer topatu. Bigarrenean, aukera gehiago zueden eta aurkitu dugu gustoko zerbait. Behingoz, gure ekipoa osatu dugu! Beraz, Newton herrixkara joatea erabaki dugu, Jeff, bertan bizi da eta oraindik goiz den arren bertaratzea erabaki dugu. Bidean, furgonetako pilotu bat piztu zaigula ohartu gara. 25 bat mila kilometro aurretik ditugula ikusita, kotxeen tailer batera joatea erabaki dugu. Topatu dugun lehenean, ez dela ezer esan digute. Filtroren batek behar baino ke gehiago botatzen usten duela baina beldurrik gabe aurrera jarraitzeko esan digu. Bigarrenak, ordenagailu batekin begiratu eta ezer berezia ez dela komentatu digu. Baina, badaezpada, furgonetaren soinu eta gauzei erreparatzeko. Ezer berezia nabaritu eskero, tailerrera joateko. Bide osoa dugu oraindik aurretik, beraz, furgoneta txukun zaintzea komeni zaigu. Furgoneta geratzen bada, bira ere ia geratu egiten delako.
Konturatzerako 16:00ak iritsi dira eta Jeffek harrera bikaina egin digu etxean. Barbakoa bat prestatu digu bere etxean. Katherine, bere emazteak, ensalada bikaina prestatu digu. Etxe tipiko amerikar batean bizi dira. Boston hiriburutik kanpora geratzen den herrixka lasai batean. Biran egotea zer den oso ondo daki Jeffek. Hori dela eta, ahalik ondoen zaintzen saiatzen ari da. Badaki biran zenbat apreziatzen den jaten eta edaten ematea. Hemen, estatu batuetan gainera, ez dago taldekideei jaten emateko ohitura handirik eta zentzu horretan asko mimatzen ari zaigu Jeff. Eta asko eskertu dugu. Bazkaria bukatu eta erdi lo gaudela bake bakean utzi gaitu Jeffek bere etxeko belardiako itzalean. Nik, kitarrako sokak aldatzeko aprobetxatu det eta bitartean Disaster Strikes taldeko kideak iristen ari dira. Kargatu eta bagoaz kontzertuko tokira. Hemen, oso tipikoak diren “bassement Show” horietakoa dugu gaurkoan. Etxe bateko sotanoan egiten diren kontzertuak dira. Etxe handiak dira hemengoak. 5 taldek jotzen dugu gaurkoan eta iritsi garenean oraindik ere dena zerri zerri eginda aurkitu dugun arren jende asko gerturatzen hasi da. Sekulako etxea den arren, zerrikeria bat egina dute etxe osoa. Ez dugu oso ongi ulertzen horrelako toki bat izanda pixkat gehiago ez zaintzea, baina tira, baikoitzak egin dezala nahi duena bere etxean. Puntuan hasi beharreko kontzertuan pixkat beranduxeago hasi da eta bertako taldeak hasi dira. Etxe batean den arren, kanpoan ez da ezer entzuten, inguruan dauden etxeetan dagoen festak zarata gehiago ateratzen du. Hardvard unibertsitateaz gain munduko unibertsitate kanpusik handienetakoa dago Boston-en. Hori dela eta, gazte jende asko eta ikasle asko dauden hiria da. Hauetariko gehienak Allston auzoan bizi dira eta etxeetan festak egiteko ohitura dute. Gonbidatu bakoitzak edaria eramaten du eta goiko solairua izan ezik, libre ibil zaitezke etxean zehar. Bizitza asko ikusten da auzo honetan. Barkatu, gurasoen kontura bizi diren gazte alper asko ikusten da auzo honetan. Parranda asko.
Materiala kargatzen ari garela “hodei!” oihukatzen entzun dut norbait. Buelta eman eta Euskal Herritik ezagutzen dugun lagun bat topatu dugu. Orain, ikastera etorrita, Boston-en bizi den hondarribitarra. Bertan ezagututako madrildar batzuekin etorri da eta kontzertuaren ostean beraien etxean antolatutako festara gonbidatu gaituzte. Disaster Strike taldeak jo du gure aurretik. Jeff eta bere lagunek sekulako kontzertua eman dute. Betiko hc-rea jorratzen dute baina oso ondo eginda. Ikusleen artean sekulako eromena dago eta pogoa oso biolentoa egin zaigu. Gainerakoek kontzertua lasai ikusi ezin duten pogo horiek ez ditugu gustoko. Baten bat ere odolez ere bukatu du. Gure txanda iritsi da. Behingoz gure ekipoarekin joko dugu eta aurreko egunetan baino arazo gutxiago izango ditugu soinu aldetik. Halaxe izan da. Ampliak topera jarri eta belarriak zulatzeko adinako zarata atera dugu. Izerditan gaude lehen abestitik, eta jendeak oso gustura hartu ditugu lehen abestiak. Berehala hasi da giroa berotzen eta pogo biolentoarekin bukatu da kontzertua. Jendeak gehiago nahi du eta aspaldi jo gabeko Poison Idea-ren “Plastic Bomb” abestiarekin bukatu dugu. Bikaina gaurkoan ere kontzertua. Jende asko gerturatu da gure kamixeta, cd eta kasetteak erostera. Gaua ongi amaitzeko, lehen gonbidatutako festara joan gara zerbeza pare bat hartzera, gehiegi berandutu aurretik, Jeff-en etxera itzuli gara eta gusto handiz prestatutako oheetan lokartu gara. Hainbat egunetan lurrean lo egin ostean gustura hartzen da koltxoi eta maindire garbietan amestea. Jefe hutsa eginda dago gure Jeff!! Aupa hi!!
Euria ez da turistentzat egina Ekainak 3, Igandea
Kontzerturik ez dugunez, alarmarik eta presarik gabe lo egin ahal izan dugu gaurkoan. Gorputzak asko eskertzen du horrelako egun bat. Biran egunerokoa nekagarria da eta tarteka presarik gabe lo egitea zoragarria da. Batez ere, horrelako toki txukunean. Jeff-ek gosaltzera eraman nahi gaitu. Handia gizon hau ematen ari zaigun tratua! Gosaritara gure birako kontzertuen zerrenda eta kalendario batekin etorri da. Estatu batuetako mapa bat ere ekarri du eta gosaria atera bitartean, kontzerturik gabe ditugun egunak aztertzen hasi gara. Egun horietarako kontzertuak topatzeko jende ezberdinaren kontaktuak eman dizkigu, batzuei berak idatzi die momentuan mobiletik, eta beste batzuetarako inguruan dauden herrietako kontaktuak pasa dizkigu. Gu, oraindik begietatik makarrak kentzeko gauden bitartean, bera, gure birako egun libreak antolatzen ari da. Monumentu bat edo kale bat jarri beharko diogu Zarautzen gure lagunari.
Gaur eguna libre dugu eta Boston bisitatzea erabaki dugu. Bihar independentzia eguna da eta festa nazkagarria egongo da kaleetan. Ez dugu festa hori ikusteko kuriositate ez eta interesik ere, beraz, gaur Boston ikusi eta bihar goizean goiz aterako gara Baltimore aldera. Hurrengo kontzertua datorren asteazkenean dugu bertan, beraz, bertara iritsi eta han deskantsatuko dugu. 700 km ditugu bertara, beraz, bihar goizean goiz aterako gara, trafiko handia izango delako eguerditik aurrera. Gaur, Boston bisitatu ostean, atzo ikusi genuen gure lagun hondarribitarraren etxera joateko asmoa dugu.
Boston erdigunera gerturatu gara, baina euria ari du eta ez da egunik egokiena kaletik ibiltzeko. Dena den, Boston-eko erdialdearen gehiengoa pateatu ahal izan dugu. Larri Bird-en zapatilen monumentoa ere ikusi ahal izan dugu. Larri handia! Gauean Allston auzora gerturatu gara gure lagunaren telefonoaren bila. Atzo festan izan ginen etxean ez da inor eta ezin dugu gure laguna kontaktatu. Jajaj kuriosoa da, bira antolatzean beti komentatzen dugu: “egunen batzuk libre ustea ere ondo etorriko zaigu deskantsatzeko”, baina libre ditugun egunetan zer egin gabe bezala geratzen gara. Zuzenekoen yonkiak gara eta furgoneta kargatu, deskargatu, jo eta gauza guzti horien beharra dugula dirudi uneoro. Malabarismo askoren ostean, lortu dugu gure lagunaren telefono zenbakia. Baina, kasualitatea, telefonoa itzalita. Besterik ezean, geroz eta kariño gehiago hartu diogun gure furgoneta moldatu eta bertan lo egitea geratzen zaigu. 5 bat ordu ditugu lotarako. Beraz, ez dugu gehiegi behar. Bihar Baltimore aldera jeitsiko gara. Pixkanaka ekialdeko kosta jeisten hastea tokatzen da. Iparraldea asko gustatu zaigu eta jada hasi gara Jeff-ekin datorren urterako planak egiten. Bere taldea Europara dator eta orduan gure txanda izango da berak egunotan eskainitako maitasun guztia itzultzeko. Hauxe da hainbeste gustatzen zaigun mundu honen gauzarik ederrena. Furgonetako tetrisa egokitu eta lokartzeko ordua da. Ea bihar “Independence day” egun patriotaz aislatzea lortzen dugun. Errepidea izango da gure babesleku.