Barealdian ostean, Ekaitza! Abuztuak 15, astelehena

Atzoko disgustoa ahaztuta, umorez jaiki gara gaurkoan ere. Une txarrak, une onak bizitzen ahazten direla erakutsi zidan aspaldi lagun batek, eta gaur kontzertua dugu Lexington-en beraz, errepideari ekin beharko.

Berehala iritsi gara bertara, hainbeste ordu eginez egunean, gaurkoa bezalako ibilbide motzak tita egiten dira. Eguardia baino lehen bertan gauden, beraz, kasualitatez topatu dugun liburu denda bat bisitatu eta bufet txinatar batera goaz bazkaltzera. Beranduegi deskubritu ditugu bufet hauek. Merkeak, janari goxoa, aukera begetariano zabala, eta oso merkeak. Beraz, GPS-an “china buffet” jarri eta bagoaz bazkaltzera. Orain arteko buffetik ederrena topatu dugu gaurkoan. Sekulako aukera! Jateko ansia kontrolatu eta lasai lasai sekulako platerka pila jan dugu. Presarik gabe gabiltza gainera gaurkoan eta lasai jatea gauza handia da. Estatu Batuarrek oraindik ikasteko duten ikasgaia. Beste ezer egin gabe, lasai jatea, eta jatearen ekintzaz gozatzea. Beti beste zerbait egiten jaten dute, edo norabaitera bidean. Hori ez da osasungarria.

Arratsaldean, kafetxo bat eta kontzertua dugun etxera joan gara. House show dugu gaurkoan. Ongi etorri irribartsua egin digute iristean eta etxea erakutsi digute. Salatxo txiki batean joko dugu gaurkoan. Gure entsegu gela baina askoz ere gela txikiago batean. Kuriosoa behintzat izango da. Inoiz elkarrekin ensaiatu ez duten hirukote batek hasi du kontzertua. 3 “kantu”-ko errepertorioarekin amaitu dute kontzertua. Kuriosoa hauek eman duten zuzenekoa. Ez zaigu batere gustatu, baina tira. Bigarrenak, herriko gazte batzuk izan dira. Hirukoteak kontzertu txukuna eman du. Thrash eta heavy metal zaharra nahasten zituzten punx estilora. Hirugarrenak izan dira ordurarteko txukunenak. Bolumen aldetik gitarra eta baxua gure gusturako baxuegi zeuden, eta horrek ez zuen doinuak garbi ulertzea laguntzen. 20 lagun sartuko dira gehienez gelan. Beroa goraka doa. Gure ekipoa prestatu dugunerako gela goraino beteta dago. Batzuek ondoko geletako ateetatik begiratzen dute ahal duten moduan. Doinu oso mantso batekin ekin diogu zerrendari gaurkoan (bai, egunero kantu zerrenda aldatzen jarraitzen dugu, jeje), buruak astintzen dabiltza ikusleak, ez dago ezer gehiago mugitzeko aukerarik (edo hori uste dugu). Lehen bateri kolpe azkarrekin hasi da zoramena. Inork mugitzeko tokirik ez zuela uste genuenean, batzuk saltaka hasi eta denak dantzan hasi dira ero moduan. Abeslariak bateriaren platoen kontra, ni ampliari pegatuta eta jendea zoro moduan dantzan. Platoak erortzen, abeslariak ezin abestu… sekulako saioa izan da. Graduek gora egin dute eta baita ikusleren batek ere besteen gainetik. Sinestesina izan da, nire etxeko sala baino txikiagoa zen gela horretan egin den festa.

Jende jator askoa topatu dugu gaurkoan ere. Taberna batera gonbidatu gaituzte zerbait hartzera, baina leher eginda gaude, eta etxean geratu gara lasai lasai. Ni izan naiz lehena lotan, besteak “el senor de los anillos” ingelesez ikusten geratu direlarik.

Indianapolis Abuztuak 16, asteartea

Pingo katuaren miazkadek esnatu naute. Nire ondoan zebilen jolasteko gogoekin. Mimo batzuk egin eta jolasten jarraitu nahi zuen, nik ordea lo egin, azkenean, nire ondoan etzan eta biok lo geratu gara. Pingoren ama etorri da hurrena, honek iada ez dit lotan utzi, beraz, esnatu beharko.

3 ordu besterik ez ditugu gaurkoan. Kuriosoa da, etxean gaudenean, zaragozara joatea bide “luzea” egiten zaigu. Biran aldiz, 3 orduko bidea ez da deus. Egunero hainbeste kilometro egiten ohitu egiten da bat. Indianapolisen, ezer berezia ikusteko gogorik ez dugunez, lasai hartu dugu gaurkoa. Atzoko buffet txinatarrera joan gara berriz, sekulako janaldia egin dugu gaurkoan ere eta bideari ekin diogu. The Dogdo aretora iritsi gara zuzenean. Hitzordurako iritsi garen arren, kontzertua beranduago izango dela aipatu digute beraz, diska denda bat ikusteko aprobetxatu dugu (la cabra siempre tira pal monte). Berriz, 8etarako aretora joan eta berehala hasi da kontzertua. Rat stone taldeak ekin dio kontzertuari, hardcore oso azkarra egiten duen talde honek kontzertu bikaina eman du. Emakume ahots gordinarekin zipriztintzen zituzten abiada bizian zapaldutako hc doinuak. Ondoren gure txanda izan da. Jendea gertu sentitu dugu, eta dantzarik ere izan da. Kontzertu bikaina izan delakoan gaude, sentsazio oso onekin bukatu dugu eta jendea eskerrak ematera gerturatu da. 42.kontzertua dugu biran! Eta nabari da jotzerako orduan. Caotic neutral taldeak bukatu du festia. Hauek hc klasikoagoa egin dute. Oso ondo egin ere. Micah, antolatzaileak, bertan abeste du eta gustura ikusi ditugu. Micah beraren etxera gindoazen lotara, baina, baxulariak, bere etxea handiagoa dela eta ez dela bere amarekin bizi esan eta berera eraman gaitu. Zoragarria da hemen jendea erakusten ari zaigun eskuzabaltasuna! Bihar, Jackson-en joko dugu, Michigango estatuan, baina aurrez, Detroit ikustera joan nahi dugu. Dekadentziak jan duen hiria. Etxe abandonatuak eta naturak berriz bere tokia irabazten saiatzen ari den hiria. Mad Max!

Detroit eta Jacksongo hippiak Abuztuak 17, asteazkena

Egunkari batean irakurri genuen birara etorri aurretik, Detroit, “motor city”, dekadentzian dagoela. Garai batean, motorraren industria gorenenean zenean, sekulako hazkundea izan zuen hiria, orain gainberan da. Japonesak, industrian sartzearekin hasi zen gainbera, gaur egun 3 etxeetatik ia bi hutsak daude. Auzo askotan, etxeen barrutan zuhaitzak eta dena hasi dira. Natura bere lekua eskatzen jardungo balitz bezala. Honek, atentzioa deitu zigun eta hau ezagutzeko gogoz Detroitera joateko plana egina dugu. Indianapolisen, hain ondo zaindu gaituzten etxean, gure lagunak agurtu eta bideari ekin diogu. 4 orduko ibilbidea dugu eta aurretik.