Barrukalderantz, Boise “euskalduna” Abuztuak 4, Osteguna

Goiz jaiki gara gaurkoan. 800 kilometro ditugu aurretik eta Boisen, Cryss-ekin egindako hitzorduaren aurretik, hiria, zertxobait ezagutu nahiko genuke. Gainera, orain, berriz ekialderaka hasiko gara, eta gaur berriz, ordu aldaketa dugu. Orain arte, bidaiatzeko ordu bete irabazten genuen arren, orain, ordua aurreratu behar dugu, beraz, ordubete gutxiago izango dugu. Goizeko 7terdiak dira eta bagoaz bideari ekitera. Gaur, Boisera goaz, euskaldun komunitatea bizi delako ezaguna den hiriburu honetara (guretzat behintzat)

Kostaldea agurtu dugu eta berarekin berriz haize freskoari ere agur esan behar izan diogu. Berehala nabaritzen da aldaketa. Kilometro gutxi batzuk barrukaldera egin, eta haizea bera ere beroa da jada. Dena den bidaia arin xamar egin dugu.

Hitzordua baina 30 minutu lehenago iritsi gara. Kontzertua jo beharreko aretoa itxia dago beraz, aretotik oso gertu geratzen den euskal street ikustera goaz. Kuriositatea sortzen digu hainbeste aldiz entzun dugun “euskal komunitate” hau hemen nola bizi den ezagutzeak. Iritsi eta berehala topatu dugu “Bar Gernika”. Euskal kultura azaltzen duen mural baten ondoan. Eta hortxe bertan hasten da Euskal street. Ikurrinak daude zintzilik kaleko argietatik. Euskal izenak dituzten taberna eta hotel batzuk ere badira eta museo bat ere bai. Justu museoaren aurrean trikitixa entzun dugu, gerturatu, eta dantzari talde bat euskal dantzak dantzatzen ari da kalearen erdian, turisten gozagarri. Jende dexente dago inguruan argazkiak ateratzen. Guk ezin diogu barreari eutsi. Grazia egiten digu Euskal Herritik hain urrun bertako dantzak ikustea. Ingelesezko speaker eta guzti! Jajaja Kuriosoa behintzat izan da. Ezin izan gara, “euskal” taberna hauetako batera sartu gabe geratu, Gernikara sartu gara eta euskal produktuak daudela ikusi dugu. Kuriosoa benetan. Basque favourites-en barruan kalimotxoa dute menuan. Idiazabalgo gazta kaliforniakoarekin batera, sagardoa (cidre), … kuriosoa “euskaldunak” izateagatik dituzten prezio altuak. Kuriosoa guztiz (jeje).

Paseotxo labur honen ostean aretora goaz. Iada irekita dago eta jendea dabil inguruan. Cryss-ek ongi etorria eman digu eta kontu kontari aritu ostean, lehen taldea prest dago jotzeko. Kontzertu txukuna eman dute gazte hauek. Indarra dute. Geroz eta jende gehiago dago eta giroa berotzen ari da. Gu, bigarrenak gara. Jotzen hasterako, gerturatzeko esan ikusleei eta berehala gerturatu dira. Giroa berotuko denaren pinta du. Lehen abestiak denak segidan jo ditugu eta jendea dantzan hasi da. Azken hilaran ere jendea gozatzen ikusten da eta azkenean sekulako kontzertua atera da. Beste behin, izerditan eta irripartsu bukatu dugu. Kontzertua amaitzeko, Boise bertako, talde gazte batek jo du. Bukatzean, dena jaso eta Cryssen etxera goaz. Afaria prestatuko digu. Aitona Bermeokoa zuen neska bat ere gerturatu da gurekin hitzegitera. Punki itxura du, txupa partxez josia du, eta tartean ikurrina ere bai.

Afari ederraren ostean, ez dugu gehiegi iraun kontu kontari. Oso nekatuta iristen gara iluntzera. Beraz, sakua hartu, esterilla lurrera bota, eta lotara. Bihar Salt Lake City dugu helmuga. 557 kilometro.

Hunger Strikes Abuztuak 5, Ostirala

Beste behin goizean goiz jaikitzea tokatzen zaigu. 7etan jo du iratzargailuak. Gaurko kontzertua 7etan asten den arren, arratsaldeko 3retan Pelican Bay gartzelan gose greban dauden presoen aldeko protesta bat dago eta bertara goaz. Pelican Bay kartzelan, tortura eta tratu txarrak zirela eta 20 lagun gose greban hasi ziren. Gaur egun, kartzela ezberdinetara zabaldu da eta iada 2000 preso baino gehiago daude gose greban. Arrazen arteko gatazkak bilatzen dituen espetxe politika, lizundutako janaria, argirik gabeko geletan 4 hilabeteko egonaldiak, torturak,… egoera jasan ezin honek eraman die azkenean kartzela ezberdinetako presoak gose greban hastera. Preso hauen aldeko jardunaldien barruan antolatu dute gure guarko kotnzertua eta protestan parte hartzera joan gara Salt Lake City-ra.

Salt Lake City, oraindik ere Mexiko zenean, Mormoiek, bertan bizitzeko baimena eskatu zieten Mexikoko gobernuari. Hauek, denborarekin, mexikar izateko baldintzarekin, bertan bizitzen utzi zieten. Mormoiek aldiz, Estatu Batuarrekin bat egin zuten eta haiekin bat egin zuten inguru dena Estatu Batuak izateko gudan. Orain, Mormoien lurraldea da Salt Lake city. Lege gogorrak daude hemen. Kanpotik etorritakoei geroz eta zailago egiten zaie hemen bizitzea. Gidatzeko eta bizitzeko behar dituzten baimenak debekatu eta kartzelaratu eta kanporatu egiten dituzte. Kaleetan ere, kanpotarrak jipoitzen dituzten talde nazi asko daude. Adibidez, zerbezak ezin du 3 gradutik gora izan. Kanpotik ekarritako zerbezek ere gradu gutxiago dituzte hemen. Mormoien erreinua da hau.

Protestan ez gara jende gehiegi elkartu baina entzun zaigula iruditzen zait. Ondoren, kontzertua egin behar genuen etxera joan gara. Lan eta eskaintza komunitarioak dituen etxea da. Bertan bizi direnek poliziaren aldetik errepresio handia jasan duten arren, hiriko gazteentzat gauza ezberdinak antolatzen dituzte.

Motel joan da arratsaldea. Antolaketan ez da fundamentu gehiegirik nabari eta mikro batzuk lortzeko ordu asko tardatu dituzte. Kontzertua, berandu, baina hasi da. Misouri-ko talde baten ostean izan da gure txanda. Etxeko saloian da kontzertua. Gainezka dago eta jendea muturraren parean sentitzen dugu. Lehen bateri kolpeak hasi direnerako hasi da eromena. Jendea zoro moduan dantzan eta gu gozatzen. Kontzertu bikaina izan da. Arazo teknikoak medio, Arronak, ezin izan ditu azken bi kantak abestu, eta honek pixkat zapore gazigozoa utzi digun arren, kontzertu bikaina izan da. Bertako jendea zoratzen geratu da, eta jendea gerturatu zaigu gasolinarako bere poltsikotik dirua ematera. Oraindik ere keinu hauek harritzen gaituzte. Keinu politak benetan. Beste behin, dena jaso, eta leher eginda bagoaz antolatzailearen etxera deskantsatzera. Bihar 1000 kilometro ditugu eta 7etan jaiki beharra dugu. Beraz, Jorgerekin kontu batzuk etxean eta lotara berehala.

Pueblo, hau bai herria Abuztuak 6, Larunbata

Normala den bezala, lo gehiago egiteko gogoarekin esnatu gara gaurkoan. Azken egunetan lo gutxi egitea tokatu zaigu eta nabari da nekea. Baina tira, bagenekien estatu batuetako erdialdea gurutzatzean lo gutxi eta kilometro asko tokatuko zitzaizkigula, beraz, irripar egin eta aurrera. Gaur, 800 kilometro ditugu Denver-era. Bertan, Catheter eta Capitalist Causalties mitikoko Haroldorekin elkartu eta Pueblora joango gara, beste 200 kilometro. Beraz, bi aldiz pentsatu gabe, furgoneta arrankatu eta errepidera.

Uste baino errazago egin ditugu kilometroak eta 4etarako Denver-en gara Haroldo-ren etxean. Bere kotxea hartu eta Pueblora. Hiri txikia da Pueblo. Txikia, orain artekoekin alderatuta. Gure herriarekin alderatuta handia baita. Bertan, kotxeak konpontzeko tailerra izandako eta gaur egun taberna kuriosoa den aretoan jotzen dugu. Iristerako, lehen taldeak ia dena prest du. Zerbezatxo bat hartu eta jada lehen taldea hasi da jotzen. Heavy mantsoa edo antzerako zerbait egiten dute. Ez zaizkigu batere gustatu. Bigarrenak, Haroldo eta konpañia dira. Ez lehen aipaturiko taldeekin, Dodsfalla taldearekin baizik. Hauek askoz gehiago gustatu zaizkigu. Crust bortitza egiten dute eta kontzertu txukuna eman dute. 3.enak lehen taldeko kide batzuk eta beste berri batzuek osatzen dute. Hauek ere txukun egin dute saioa. Thrash zaharra jorratzen dute eta potente sonatu dute. Luzeegi jo dute gure gusturako eta azken abestiak luze egin zaizkigu. Jendea pixkanaka berotzen ari da. Dena den, tabernak terraza erraldoia du eta jende asko kanpoan dago. Gure kontzerturako ea denak sartzea lortzen dugun. Dena prestatu eta jende asko dago gure kontzertua hasteko zain, lehen kitarreoekin kanpoan dauden asko sartu dira eta pinta ona du. Ez dugu huts egin. Lehen 4 abestiak bata bestearen atzetik jo eta jendea zoratzen ari da. Zerbeza airetik, jendea lurretik, abeslarien pausu bat atzera eta dena egin behar izan dute “babesean” abesteko. Asko gustatu zaio jendeari eta txalo zaparrada handia jaso dugu kantuen ostean. Jende asko gerturatu zaigu eskerrak ematera. Hain herri galdura nolatan etorri garen arrituta, flipatzen geratu dira kontzertuarekin. Gu ere oso oso gustura. Birako kontzerturik ederrenetakoa. Trago batzuk hartzera gonbidatu gaituzte kontzertu ostean, Haroldo-ren etxera itzultzeko nekatuegi gaude eta bertan geratuko gara eskaini diguten etxe batean lotan. Azkenean, etxea, karabana bat zen. Jeje nahiko toki deserosoa eta zikina lotarako, baina tira, biran gaude, beren etxea eskaini digute eta bihotzez eskertu diegu emandako dena. Bikaina gaurkoa eta biharkoak ere pinta ona du. Gainera 200 kilometro bakarrik ditu Denver-en dugun kontzerturako. Ea ba zer moduz doan.

Denver-era Abuztuak 7, igandea

Karabanan esnatu gara. Atzo gauean, oheratzean, Hristok esan zigun goizean sekulako beroa egingo zuela. Eta halaxe izan da. Eguzkiak karabana jo duen momentuan sekulako beroa egin du. Gaur, presa berezirik ez genuen jaikitzeko, eta atzoko bidai luzearen ostean, presarik gabe lo egin nahi genuen. Baina eguzkiak ez digu lotan utzi. Beraz, jaiki eta egunari ekin diogu. Motel hasi gara dena den. Banan bana esnatzen joan gara. Bata gora begira, ni atzeratutako egunerokoak idazten, bestea gainontzekoak esnatu zain,…. Etxeko salan elkartu gara denak pixkanaka. Etxekoak ere pixkanaka esnatu dira. Batek, esnatu eta berehala, gitarra hartu eta kantu bat jo ahal zuen galdetu digu. Baietz esan diogu (onartu behar dut, baiezkoa ematean, gogo gehiegirik ez genuela inor kantari entzuteko, eta ez genuen gehiegi ere espero esnatu berria zen hippiaz). Baina kantari hasi denean, maitemindu gaitu. Sekulako abestia jo du gazteak. Ahots bikaina eta kantu zoragarria. Kamera atera eta berriz jotzeko eskatu diot, kantua ahaztu ez dezadan, eta bueltakoan ikasi dezadan. Hitzak ere eskatu dizkiot Jeremeyri. Jatorra mutila. Artista!

Bi ordu besterik ez ditugu gaurkoan. Hau ez da ezer! Huskeria! Sekulako beroa egiten duen arren, ez zaigu axola. Bidean galdu nuen tripodea erosi dugu bidean eta Denver-era berehala iritsi gara. 4etan genuen hitzordua Haroldorekin. Jatetxe batean lan egiten du eta bazkaltzera gonbidatu nahi gaitu. Sekulako bazkaria gainera. Janari oso goxoa (aukera begetariano askorekin) eskaintzen dute eta dena berak ordaindu digu. Ordaindu nahi geniola esan diogu baina zera erantzun digu: “euskal herrira joan naizen guztietan, jaten, edaten eta dena eman didazue, orain nire txanda da!”. Hurrengo biran, berriz guk sukaldatuko diogula esan diogu. Gaur, bera izan da sukaldaria, fina gainera, bueltan gure txanda izango da.

Bere etxean eman dugu arratsaldea. Internet duenez, birak exigitzen dituen lanak egiten pasa dugu arratsaldea. Oraindik ere hutsak ditugun egunetarako kontzertuak bilatzen eta emailak idazten. Pixkanaka hasi da jendea gerturatzen. Oso pixkanaka. Familia giroa dago. Lagun asko elkartzen hasi dira eta denak beraien artean ezagunak. Eta lagun artean, etxean duten entsegu lokalean, hasi da kontzertua. Atzo ere gurekin jo zuten Dodsfalla taldea hasi da zuzenean. Haroldoren taldeak atzo baino kontzertu hobea eman duela esango nuke. Nik behintzat gustorago ikusi ditut. Ondoren gure txanda iritsi da. Jendeak harrera beroa egin digu eta dantzan bukatu dute kontzertua. Kontzertu bikaina izan da, dena den, bis-ak aukeratzean eztabaida txikia izan dugu eta zapore goxoa ozpindu zaigu. Dena den, etxean bertan gaude lagun askorekin eta giro polita dago eta zerbezatxo batzuk hartzen agurtuko dugu eguna. Beti bezala, gustura, kontu kontari, eta leher eginda! Jeje bihar berriz 7 orduko bidaia Rapid City-ra arte! Eutxourrei beti!

Etxean bezala Abuztuak 2, asteartea

Canadiarren zaratek esnatu gaituzte gaur goizean. Ez dugu feeling berezirik izan talde honekin, eta goizean atera duten zarata guztia eta denontzat zegoen gosaria ia osorik jateak ere ez du lagundu (jeje). Baina tira, zer egingo diogu ba…. Egunotan gurekin dabilen lagun batek, gure furgonetak soinu arraroa egiten duela eta aurreko larunbatean jo genuen tokira furgoneta eramateko esan digu. Larunbatean, kotxeen desguaze eta tailer batean jo genuen kontzertua, The Assasinators taldeko kitarjolea bertan bizi baita. Beraien artean hitz egin dutela eta bihar, asteazkena, bertara eramateko plana antolatu digute. Guk, soinu arrarorik ez dugu entzun ere egin, eta hauek dagoeneko mekanikoarekin plana egina dute, aupa zuek (beste behin). Beraz, bihar Seattle bixitatzera egin beharreko plana, gaur egin beharko dugu, beraz, jaiki, soberan geratu diren apurrak jan, eta bagoaz hainbeste atentzio deitzen digun hiri honetara.

Ez dakigu, Jimmy Hendrix, Bruce Lee, Pearl Jam, Consume, … .zergatik izango den… baina hiri honek atentzioa deitzen digu. Fama ona du. Bira osoan zehar azpimarratu izan digute hiri hau bisitatu beharra dagoela. Eta guk, turista tipikoak bezala, bagoaz bertara. Iritsi eta bertako torre tipikora zuzenean (musika denda batetik pasa ostean noski). Garesti iruditu zaigu eta ez gara igo. Beraz, hiritik buelta bat eman dugu. Denbora gehiegi gabe aritu gara, beraz, nahi baino gauza gutxiago ikusi ditugu. 18etarako joan behar dugu Bremertonera, kontzertuko tokira, beraz, alde egin aurretik, Lake view izeneko hilerrira goaz. Bruce Lee-ri bisita egitera. Argazki pare bat eta Bremertonera.

Kuriosoa izan da Bremertonera iritsiera. Egunotan, lagun asko izan dira gure kontzertuetan. Kilometro gutxitan kontzertu asko egin ditugu eta jende asko errepikatzen ari da. Askorekin konfiantza eta dena dugu. Beraz, tokira iritsi , eta ia bertakoak bagina mundu guztiari kasu egiten hasi gara. Jajaj etxekoak dirudigu. Paul eta bere semeetako bat ere bertan daude. Ramon bakarrik etorri da, John txikia etxean geratu da. Baina Paulek notizi ona eman digu, kontzertu ostean bere etxera joango gara lotara. Beraz, hain maite dugun, gure lagun John txikiarekin elkartuko gara berriz! Aufi!!

The Assasinatorsekin jo dugu kontzertua. Ez dira danimarkarrak, hasieran uste genuen bezala. Jeje ea onartu behar dugun arren hasieran bajoi pixkat eman zigula, talde honetakoak biran zehar ezagutu ditugun pertsona magiko horietakoak izan dira (aupa zuek berriz ere!). Kontzertuan ez da jende gehiegi elkartu gaurkoan. Asteartea da ere, jeje guri egunero asteburua dela iruditu arren. Ederra da kontzertuan jende asko ezagutzea, bata eta bestearekin hitz egiteko aukera izatea. Etxean bezala sentitu gara. Telebista batekoak ere etorri dira kontzertua grabatzera. Bukatzean, gauzak jaso eta Paulen etxera goaz. Gure etxera itzultzea bezala izan da. Etxetik hain urrun eta etxean bezala.

Seattlen ere babarrunak Abuztuak 3, Asteazkena

Atzo, etxera iritsi ginenerako John txikia lo zegoen. Gaur, gu lotan geundela jaiki da eta zarata egiten hasi da gu esnatzeko asmoarekin. Aitak, ixilik ibiltzeko esan dion arren, esnatu gaitu. Guk pozik hartu dugu. “Get Down” oihuarekin erantzun diogu eta irriparrea atera zaio. Gustora hartu du gure itzulera. Kanpoan egon garen egunterdian aitari ea berriz etorriko ginen galdezka aritu omen da. Ilusio berezia egin digu eta goiza berarekin jolasean pasa dugu. Bera eta Ramon, Paulen semeekin. Dena den, gaurko plana mekanikora joatea da, furgonetari guk antzeman ez diogun zarata hori begiratzera.

Mekanikoa, atzo kontzertuan zegoen mekanikoa. Bere bi semeekin kontzertua ikusten egon zen. Larunbatean izan ginen hemen bertan jotzen, beraz, gaur ere etxean bezala. Furgonetarekin kilometro egitea nahikoa izan du mekanikoak zer duen asmatzeko. Gurpilen atzeko ejeak olioa galtzen du. Arazoa, ez da handia, guztiz lehortzera iristen ez den bitartean. Zentzu horretan oso gutxi galtzen digu beraz, oraingoz salbu gara. Gutxiago galtzeko pieza bat aldatu eta tartean behin pieza horretako olioa kontrolatu beharko dugu (“ameriketara joan nitzan, mekanika ideiarik gabe, handik etorri nitzan maitia ia mekaniko! Jejeje)

Bertako lanak bukatu eta bagoaz presaka Seattle-ra. Ferryan joan nahi genuen ibilbidea aldatzeko baina ordutegi arazoak medio, errepidez goaz. Allan-ek, bere etxean hartu gaitu. Barbakoa begetarianoa prest du guretzat eta asko eskertu dugu ongietorria. Goxoak benetan babarrunekin egindako hanburgesak. Kontzertuko aretoa ere, etxetik gertu dago bera, tita iritsi gara. 5 taldek jo dugu gaurkoan, 4 biran geundenak eta bestea etxekoak. Antolaketa oso txukuna, azpiegitura ona, ordutegi puntuala, soinu teknikariak ere fundamentuarekin,… Gustora aritu gara. Azkenak izan gara jotzen, eta ohikoa den bezala beste taldeetako askok jo eta beste inor ikusi gabe alde egin dute. Kuriosoa egiten zaigu hau. Ikusleak zorionez, geratu dira, eta gustura egon direla iruditzen zaigu. Kontzertu ederra eta bizia eman dugu.

Bukatzeko, ohikoa den bezala bagoaz antolatzailearen etxera, lagun batzuekin. Bertan, beti bezala, musika jarri digute eguna kontu kontari agurtzeko. Gaur suaren ondoan, eta soinu banda bezala: Bap, Monstruacion, Rip,… Spanish hc deitu dion arren, gustura hartu dugu keinua.

Herri guztietan daude xelebrekeriak Uztailak 29, ostirala

Zoragarria da esnatu eta lo egiten ari zaren etxekoak janaria prestatzen ari zaizkizula ikustea. Gaur, horrelaxe jaiki gara. Sukaldean zarata zegoela eta, begiratzera joan, eta Rachel, Chingadoko abeslaria, guretzat janaria prestatzen ari da (gora zu!). Atzo afaria eta kontzertu bikaina antolatu zigun, etxean kontu kontari egon zen gurekin gauean eta gaur goizean, gu esnatzerako, guretzat lanean ari da berriz. Asko eskertzen dira horrelako detaileak. Patatak, tofu eta piperrak jan eta bideari ekitera. 600 kilometro ditugu Eugenera bitartean. Gaur Oregon estatura sartuko gara. Estatu Batuetako mendebaldeko kostan ezagutuko dugun hirugarren estatua.

Kontu kontari, eta paisaia oso ederrekin, berehala iritsi gara Eugenera. Hirigune garbirik gabe, zabalera handia hartzen duen hiria da Eugene. Zuzenean joan gara kontzertua dugun helbidera. Gaurkoan, “bassement show” horietakoa dugu. Etxean bertan egiten diren kontzertuak.

Etxeko atarian topatu ditugu etxeko nagusiak. Ataritik bertatik ikusten da sarreran dagoen salatxoan joko dugu. Ekipoa ere prest dago eta bertatik ikusten da sukaldea bera ere. Janaria egiten ari dira guretzat (nola maite dugun mendebaldeko kosta! Jajaj). Kontzertuak 20etan hasi behar omen zuen baina zortzietan, gutaz gain, beste pertsona bat bakarrik dago (eta bi antolatzaileak). Beraiek ez dute kezka aurpegirik, ohikoa izango da. Bitartean kaletik pasatzen ari den jendeari begira gabiltza. Pelikula bat dirudi honek. Zein baino zein pertsonaia xelebreagoak pasatzen ari dira uneoro. Batzuk tamborra jotzen, beste batzuk aurpegia margotuta, beste bat etxeak asko gustatzen zaizkiola eta etxeetara sartzen,… eta denek denekin hitzegiten dute. Hippie ikutuko jende asko bizi da hemen, edonor edonorekin hizketan geratzen da, elkar ezagutu ez arren, oso auzo berezia da gero! Baina tira, behintzat dena umore onean eta harreman onekin den bitartean…. Gaitzerdi.

Ordua ederki pasata hasi da etxea jendez betetzen. Pixkanaka jendea gerturatu da eta denek kasu egin digute. Hain urrutitik etortzeagatik eskertuz. Egia esan, oso jende xelebrea den arren, oso jatorrak dira (baina oso oso xelebreak!). Bi talde arituko gara gaurkoan. Lehen taldea jotzen ari den bitartean jende gehiena kanpoan geratu da. Gure txanda heldu denean, jende gehixeago sartu den arren, asko kanpoan geratu dira. Moketadun salatxoan jo dugu eta kontzertu txukuna eman dugu. Ez da historiara pasatzen den kontzertu horietakoa izango, baina gustora aritu gara. Etxeko lagunekin eta etxeko patioa habitatzen duten xelebreekin kontu kontari eman ditugu ondorengo orduak. Ni, leher eginda nago, eta jo dugun toki bereko moketan esterila bota eta lotara noa.

Ustekabean Uztailak 30, Larunbata

Biran kontzerturik gabeko egunak izateak sekulako amorrua ematen du. Eta zer esanik ez egun hori larunbata bada. Gaur, horixe gertatzen zaigu. Larunbata da. Eta ustez, lehenetakoa lotu genuen kontzertuak huts egin digu. Bueno, kontzertuak ez digu huts egin, kontaktuak huts egin digu. Euskal Herrian kontzertua antolatu ostean, Portland-go bati birarena komentatu eta laguntza eskatu genion. Arazorik gabe, bera arduratuko zela esan zigun. Internetez kontaktua egin eta baiezkoa erantzun zigun. Baina, larunbata izan ahal bazen hobe izango zela. Birako ibilbidea aldatu eta larunbatean koinziditu arazi genuen Portland. Hilabete batzuen ostean, berriz idatzi eta kontzertua lotu gabe zuela baina bera arduratuko zela esan zigun. Bira hasi aurretik, erantzunik ez genuen, biran zehar, begiratzen ari zela zioen. Eta hemen gaude, larunbata, berririk gabe eta kontzerturik gabe! Hau da hau amorrua! Baina tira, internet eta telefonoz, ezagutu ditugun kontaktu batzuei deika hasi eta berehala lortu dugu Belfair herrian kontzertua. Bremerton pyrate punx-ek antolatzen duten festi batean jo ahal dugula esan digute.

3 ordutan iritsi gara bertara! Mad max pelikula gogoratzen digun desguaze handi bat da kontzertuko lekua. Bertan, barbakoa , eszenatokia eta txiringito batzuk jarri dituzte perrito kaliente eta zerbeza saltzen. Picnic punx deitzen diote. Arratsaldez goiz hasi eta gaueko ordu txikiak arte talde pila batek jotzen dute honelakoetan. Kontzerturik ez genuen larunbat zaila zirudien eta azkenean sekulako larunbat zoroa atera da. Kontzertu bikaina, jende asko, giro zoragarria, jendea txoratzen, beste batzuk itxaferoak botatzen, haur batzuk puskatutako kotxe zaharrak txikitzen, beste batzuk pistola eta eskopetekin tiroak botatzen,… sinestesina. Guri ere utzi digute tiro egiten. Lehen aldiz probatu dugu zer den tiro egitea. Telebista zahar bati bota diogu tiro. Beraientzat jolasa denak, guri sekulako errespetua ematen digu. Eta zorionez ez zaigu gustatu! Kontzertura itzuli gara, han dagoelako gure txokoa. Ustekabean sekulako festan murgilduta eta lotarako tokiak eta dena eskaini dizkigute. Ustekabean, eta zein ederki!

Oakland-eko haize freskoa! Uztailak 26, asteartea

Barrukaldeko beroaz nazkaturik, bagoaz kostaldera berriz ere. Bira osoan zehar beroarekin “ohitu” garen arren, Kaliforniako kostaldeko haize freskoa dastatu ostean, orain gogorra egiten da berriz bero hau. Bi egun interesgarri ditugu aurretik. Birako egun guztiak interesgarriak diren arren, badira interes berezia sortzen didaten tokiak, eta Oakland eta San Francisco hauetarikoak dira. Gainera, kontzertua, Born Dead eta Abrupt-eko lagunek antolatzen digute, beraz, ondo antolatuak izango direlakoan gaude.

Oakland, San Francisco ondoan dagoen hiria da. San Franciscoren auzo marginala dela diote batzuk. Your House aretora iritsi gara zuzenean. Hitzordua baino lehenago iritsi gara, beraz, Oakland erdialdera goaz hiria bisitatzera. Mugimendu dexente dago inguruan. Bay arean gaude eta hemen kultura mugimendua handia da. Hemen hasi ziren Hippie-ak, Queer mugimendua, transgenero mugimendua,… Arte asko nabari da kaleetan. Musikak ere presentzia handia du inguruan. Konturatzerako 18ak dira eta bagoaz berriz Your House aretora. Jendea bizi da alokatutako fabrika honetan. Baina, biziguneez gain, musika denda bat eta kontzertu areto bat dute bertan. Kontzertu asko egiten dira eta paretak afitxe eta pintadaz beteta egoteak europako etxe okupatuak gogoratu dizkigu. Pinta ona du gaurkoak. Mike, Abrupt-eko baterijoleak egin digu arrera. Badaki zer den biran egotea eta Euskal Herrian izan zuen tratua dela eta gaurko kontzerturako afaria eta edaria zihurtatu dizkigu. Gainontzeko taldekideak ere etorri dira eta aretoa jendez betetzen hasi da. Etxeko talde bat hasi da lehen, ondoren Abrupt-en txanda iritsi da. Sekulako kontzertua eman dute. Asko espero genuen talde honetaz eta ez digute huts egin. Giroa ere berotzen hasi da eta gure txanda da orain. Soinu aldetik potente sonatzen du eta indartsu hasi dugu kontzertua. Bigarren abestirako jendea mugitzen hasi da. Honek konfiantza eman digu eta kontzertu oso intentsoa eman dugu. Jendea erotuta dantzan amaitu du saioa eta bis bat ere eskatu digute. Irriparre handi batekin amaitu dugu kontzertua! Asteartea da, eta sekulako kontzertua izan dugu. Jende asko, giro bikaina, afaria eta edaria. Horrela bai! Bilbo eta Gasteizko lagunen bat ere gerturatu da gure kontzertura. Kontu kontari luzatu gara pixkatean.

Eguna amaitzeko, Abrupt-arren etxera goaz, musika jarri digute eta kontu batzuk egiteko asmoarekin. Batzuk, bafle ondoan ere lo hartu dugun arren, berehala lokartu gara denok.

San Frantzizkon bueltaka Uztailak 27, Asteazkena

10ak inguruan jaiki eta eguna San Frantzizkon pasatzeko asmoarekin esnatu gara. Gosaltzeko Oakland-en gomendatu diguten begetariano batera joan gara eta azkenean, gauza bat eta bestea, nahi baino denbora gehiago pasa dugu bertan. Eguardirako iritsi gara San Frantzizkora.

Hippie mugimenduak indarra hartu zuen High kalera eraman gaituzte aurrena. Idoia, lagun gasteiztarra dugu gia. Bertan, estatu batuetako musika dendarik handienetakoa dago, eta kuriositatez beteriko beste hainbat denda. Kaletik pixkat ibili ostean, Golden Gate zubi ezaguna ikustera goaz. Turista arruntenak joaten diren toki asko zapaltzen ari gara (jajaja arraioak gu!). Behelainoak tapatuta dago Golden Gate. Puntu berezia ematen dion arren, pena da bere osotasunean ezin ikustea. Honen ostean, kontzertua dugun aretora gerturatu gara. Han inguruan bueltaxka bat eman eta kontzerturako prestatzera. Sahatsa-ren deia ere jaso dugu. Lagun baten bitartez, hemen geundela jakin zuenean, gurekin kontaktuan jarri zen Sahatsa. Lotarako tokirik edo ezer behar bagenun edozertan laguntzeko prest. Asko eskertzen da horrelako babesa, batez ere, ezertaz ezagutzen ez gaituenean (edo hori uste genuen).

Lehen taldea prestaketekin ari dela etorri da Sahatsa aretora. Aurkezpenak egin eta San Frantzizkon zertan dagoen azaldu digu. Hemengo bizitza nolakoa den etab… baina, euskaldunekin gertatu ohi den bezala, hango kontuez hizketan hasi eta mila kontzertu eta parrandatan elkarrekin egonak garela ohartu gara. Lagun asko elkarbanatzen ditugu eta azkenean, parranda bat eta besteko kontuak birgogoratzen bukatu dugu.

Jende asko dago kontzertuan. Lehen taldea hasi denerako aretoa goitik behera beteta zegoen. Aiton amona beasaindarrak dituen kubatar bat ere gerturatu zaigu kasu egitera. Gu bigarrenak gara gaurkoan. Gure saioan ere jende asko dagoen arren distantzia pixkat utzi dute taulara. Abesti batzuk kosta izan zaigu jendea gehiago gerturatzeko. Lehen filan, ero moduan gozatzen ari den, gazte bat dago dantzan eta distantzia pixkat sortzen du. Dena den, abesti bakoitza bukatzean, txalo eta oihu asko entzuten ari gara eta giroa beroa da oso. Jendea gustora dabil. Puskatu zaidan soka aldatzen ari naizen bitartean, “euskalduna naiz eta harro nago!” oihukatu du kubatarrak jajaja. Ikusleekin txantxa batzuk egiteko giroa ere sortu da tartetxo honetan. Gustura bukatu dugu beste behin ere!

Espero genuen bezala, oso txukun antolatutako kontzertuak izan dira azken bi hauek. Eguna amaitzeko Sahatsaren etxera goaz. Lonja handi batean bizi da. Espazio komunitario asko dituen tokia da. Oso berezia eta oso polita egia esan. Dauden gauzekin txunditurik, lo egin aurretik terrazara igo gara. Berta, hiriko ikuspegi zoragarriarekin, eta lasaitasun txundigarriarekin eman ditugu eguneko azken minutuak. Fresko egiten duen San Frantzizko hiriko etxe maitagarri honetaz maitemindurik.

Ikasle alperren erreinua Uztailak 28, osteguna

Gauza dexente utzi genituen atzo ikusteko. Beraz, gaur, goizean, nahi baino lo gutxiago eginda, jaiki eta San Fantzizkoko auzo latinoa ikustera goaz. Mission auzora goaz. Queer eta transgenero mugimendua sortu zen ingurua omen da eta mugimendu asko omen dago. Sahatsa dugu gia gaurkoan eta berarekin gurutzatu ditugu kale ezberdinak. Temperaturak ere asko laguntzen du kaleetatik lasai ibiltzeko. Beti bezala, diska denda eta liburutegi bat bisitatu ditugu (jeje gauza batzuek ez dira aldatzen). Nahi baino denbora gutxiago dugu hemen lasai kallejeatzeko, baina tira, zertxobait gehiago ikusi dugun sentsazioarekin bagoaz bideari ekitera.

Gaur, Chicon jotzen dugu, Kaliforniako iparraldean. Jende gehienak, ikasle alperren erreinua dela esan digute. Gutxi ikasi eta asko bizi nahi duten ikasleak bertara joaten omen dira. Hondartza ere zoragarria omen du, ea dastatzeko aukerarik dugun. Sahatsa eta pixukideak agurtu eta bideari ekin beharra diogu, 3 orduko bidea geratzen zaigu aurretik. Furgoneta hartzerakoan, parkineko filipinoak adarra jo eta diru gehiago atera nahi izan digu. Eztabaida gogorrak izan ostean, berearekin atera da. Amorru aurpegiarekin agurtu dugu San Frantzizko. Inoiz, denbora gehiagoz, berriz etortzeko gogoa geratu zait. Espero nuen bezala, hiri benetan interesgarria iruditu zait, eta pasatako eguna motz egin zait. Beraz, itzuliko naiz inoiz beste behin San Frantzizko!

5. Abenidan dugu egina hitzordua. Chingado taldekoen etxean geratuak gara, kontzertu aurretik afaria emango digutelako (horrela bai mutikos!! Goizetik ezer jan gabe gaude!). Afari eder eta kontu batzuen ostean joan gara lokalera. Gaurkoa kontzertu kuriosoa da. Rockabilly antzeko musika egiten duten bi talde alde batetik eta bestetik Chingado , bertako Crust-punk taldea eta gu. Musika nahaste honek jende ezberdina ekarri dezake, eta ondo atera daiteke. Interesgarria da, betiere, jende ezberdinagoa ezagutzea (musika ezberdinak jende ezberdina zertan ekarri ez duen arren. Gure musika antzekoa egiten dutenak izan ohi dira askotan ezberdinenak). Herriko skabilly talde bat hasi da. 8 musikari taulagainean eta sekulako festa! Taulatik ere jeisten ziren dantzara musikariak beraiek. Brass Histerya izeneko talde honek Euskal Herrian txosnagune bat baina gehiago jarriko lituzke dantzan. Bigarrenak, Columbiatik etorritako bikotea dira. Country eta psicobilly antzeko zerbait egiten dute. Hauek ere oso kuriosoak! Ederrak! Gure kontzertua ere ederra izan da. Jendea oso gustura geratu da. Asko gustatzen ari zela ohartu gara abestiak aurrera zihoazten ahala… azken abestieetan lehertu den arren zoramena. Ederra gaurkoa! Eta bukatzeko, Chingado. Gustoko genuen orain arte entzundakoa eta zuzenean ez digute huts egin. Bikainak!

Leher eginda gauden arren, etxera iritsi, labadora jarri, dutxatu, egunerokoa idatzi, elkarrizketa erantzun, bada lanik oraindik. Bihar 10etarako aterako gara. Oregon estatura!

Humilitateko kideak Estatu Batuetan ditugu biran eta orain arte eman duten kontzertu eroenaren bideotxo bat bidali digute. Gozatu ezazue!!

Antolamendu falta Uztailak 24, Igandea

Ordu nahiko lo eginda esnatu gara Julioren etxean. Atzoko kontzertu eroaren ostean, gaur Los Angeles ezagutzera joateko asmoa dugu. Behin hemen egonda, ezin lotan denbora gehiegi galdu. Atzo, buelta txiki bat eman genuen eta ikusteko asko dagoela ohartu ginen, beraz, gaur zertxobait gehiago ezagutzen saiatuko gara. Guk, ez dakigu ezer LA-ri buruz. Baina tira, tipikoena Hollywood izanik, bertara eramateko eskatu diogu Juliori. Han ibili gara famosoen ibilbidean barrena, lurreko baldosetan dauden izarrak eta ezagunen izenak ikusten. Ziur mila toki interesgarri daudela hemen ikusteko, baina gu, turista tipikoak bezala, hantxe lurreko baldosei begira. Oscar sariak ematen dituzten antzokia eta antzerako toki mitiko asko ikusi ditugu bertan. Ez da beste munduko ezer, baina kuriosoa behintzat izan da ibilbidea. Mendi magalean dauden “Hollywood” hitzekin ere atera dugu argazkia (nola ez!!)

Soto auzoko mexikar batera joan gara bazkaltzera. Bertatik Ritorekin hitz egin dugu. Bera ari zen azken orduan guri kontzertua topatu nahian. Azken egunetan, bere berririk ez dugu izan eta gaur berarekin hitz egitea lortu dugu. Atzo kontzertua antolatu zigutenek, gaur beste kontzertu bat antolatzen zuten beste toki batean, bertan jotzeko gonbitea luzatu digute. Ritok, beste kontzertu bat ere topatu digu. Hasiera batean, biak jotzeko asmoa genuen arren, elkarrekin hitz egin ondoren bi kontzertuak elkartzea onena dela pentsatu dugu. Beraz, LA-ko 6 talde, bi kanadiar eta Texas-eko talde batekin arituko gara zuzenean gaurkoan. Musika tresnak saltzen dituzten denda batean izango da kontzertua eta pinta ona du. Atzo, gure kontzertuan izandako asko joango dira bertara eta gogotsu gaude.

Ritoren etxean egon gara arratsaldean kontu kontari. Kanadiarrak iritsi bitartean, bere taldeari eta hemengo eszenari buruz hizketan aritu zaigu. Kanadiarrak iritsi dira. Texas-ekoak ez. Bidean geratu dira. Gidatzeko gehiegi edan dutela eta ez dira LA-ra iritsiko. Kuriosoa benetan. Beraz, ekipoa osorik gaudenez, bagoaz kontzertuko aretora.

Jende pixkat badago gu iritsi garenerako. Atzoko kontzertua ikusitako jende ugari dago bertan eta asko gerturatu zaizkigu kasu egitera. “españa, españa” esaten digute denek, eta pazientziarekin azaltzen diegu ez garela espainiarrak! (pazientzia ere pixkanaka bukatzen den arren!). Antolatzaileak, bertako talde pare bat hasiko direla esan digu, gerora, jende gehiago gerturatzen denean, gure txanda izango dela. Jende asko dago gu ikusteko gogoz eta gu ere oso gogotsu gaude. Atzoko kontzertu bikainaren ostean gaur ere kontzertu on bat izango delakoan gaude, gainera bolumenarekin ez dugu arazorik izango gaurkoan. Biran gatozen talde denak elkarrekin joko dugu. LA-ko bi taldeen ostean, kanadiarrak hasiko dira eta ondore gu. Kontzertua hasita zegoela, kanadiarrak etorri zaizkigu ea axola zaigun guk beraien aurretik jotzea galdezka. Guri, berdin zaigu noiz jo, beraz, baietz, arazorik ez dagoela esan diegu. Beranduxeago, nekatuta daudela eta ea beraien ostean jo ahal dugun galdetu digute. Nahiko mareatzen ari garen arren, arazorik ez dugula esan dugu beste behin ere. Kontzertua aurrera doan heinean, orden aldaketa dexente izan dira. Bertako talde gehiago agertu dira eta kontzertua luzatzen ari da. Azkenean, lehen kanadiarrak hasi dira eta kontzertu luze xamarra eman ostean, orain arte ikusi ez dugun antolatzaile bat agertu da. Presa handia dagoela eta geratzen diren talde bakoitzak 10 minutu jotzeko erregutu digu. Denak material berarekin eta kantu gutxi batzuk. Hiruzpalau. Bigarren kanadiarrak, asko tardatu dute hasi direnerako. Gu, jada urduri gaude, baldintzak uneoro aldatzen ari dira arratsalde osoan zehar eta ez dakigu kontua nola geratuko den. Antolatzaile batek 25 minutu, gure materialarekin izango ditugula dio, beste batek ezetz, 10 minutu bakarrik. Azkenean, bigarren kanadiarrak luzatzen ari direla ikusita 5-6. Kantuan bukatzeko esan die antolatzaileetako batek (presa zuenak). Guk, dagoen materiala hartu, gure kitarrak hartu eta jotzeko prestatu gara, nola ahala, baina moldatuko gara 10 minututxo jotzeko. Jendea, gu ikusteko gogoz dago eta sekulako gogoarekin gaude. Baina, zoritxarrez, lehen nota jo aurretik, dendako jabea etorri da mikroak kentzera. Kontzertuak ezin duela jarraitu esan du eta gu jo gabe geratu gara. Tonto aurpegia amorruarekin nahasten ari zaigu. Antolakuntza eskasagatik jo gabe geratuko gara. Inoiz baino jende gehiago gure zain dagoenean. Antolatzaile batzuek izan duten fundamentu faltak amorrua sortzen digu, baita bigarren talde kanadiarrak ere. Denborarik etzegoenean, oso mantso ibili direlako. Azkenean, arratsalde osoa zain egon ostean, mila orden aldaketa egin ostean, jendeari noiz jotzen genuen mila aldiz esan ostean, jo gabe gelditu gara. Kitarrak, aurpegi tristez jasotzen ari garen bitartean, “volver , volver” abesten hasi dira zaletu batzuk. Eskertzen da babesa. Amorrua nola ahala tragatzen ari gara gure gauzak jasotzen ditugun bitartean. Bertako lagun asko, denetik egiten saiatu dira, guk pixkat jo ahal izateko. Baina ez da posible izan. Unerik gozoenak eta gogorrena LA-n. Erdi tonto, erdi triste , erdi amorru aurpegiarekin, bagoaz Julioren etxera. Bera ere sekulako bajoiarekin dago. Esan diogu berak errurik ez duela. Beregatik ez balitz, ez genuke atzoko kontzertua jo ere egingo. Beraz, oso eskertuta, bihotzez eskerrak eman, besarkada handi bat, eta lotara goaz.

Barrukaldera beste behin
Uztailak 25, astelehena

10:00etan hitzartu genuen atzo esnatuko ginela. Iratzargailuak jo du eta jaikitzera gindoazenean… falsa alarma! Norbaitek Albixuri mobilera deitu dio eta ez dugu oraindik esnatu beharrik! (hau poza!) Oraindik goizeko zortziak dira! Beste bi ordu ditugu lotarako. Esnatu, Julioren familia penaz agurtu eta bagoaz gosaltzera. Atzo bazkaldutako mexikarrera goaz gosaltzera. Wifi-a dutela eta internet begiratu beharra dugunez gaurko kontzertuko helbidea lortzeko, bertara goaz. Ohikoa dugun gosari-bazkaria egin eta ordenagailua piztu dugunean hartu dugu eguneko sustoa. Ez da ordenagailua pizten. Bertan ditugu birako datu pila bat eta orain arte atera ditudan argazki eta grabatutako bideo guztiak. Lan guzti hori galduz gero… bosgarren pisutik botako naiz! Jeje (bueno, jeje orain…. Goizean ez hainbeste!). Gosaldu eta ordenagailuak konpontzen dituzten denda batera joan eta datuak salbu dira, beraz, dotore! Partizio bat egin eta sistema operatiboa berriz instalatu beharko dugu, baina, Fresnora iristeko, kilometro dexente ditugu beraz, bideari ekingo diogu oraingoz.

Fresnora iritsi eta kontzertuko tokia itxita dagoela ikusi ostean, ordenagailu denda batera joan gara. Zorionez, bertan, dendariari gertatutakoa azaltzen ari garela, ordenagailua piztu egin da. Disko gogor bat erosiko dugu datuen kopia egiteko eta kitto, salbu gara, oraingoz! Jeje (orain bai jeje)

Kontzertua dugun etxean 18etan egina dugu hitzordua eta ordua denez, etxeraka goaz. Bertan, Omar-ek egin digu harrera. Etxea nahiko zikin dago (ohikoa hau ere) eta Omarrek, zikinkeriari erreferentzi eginez, “it is a realy DIY place” esan digu (guztiz Zuk Zeuk Egin filosofia daraman gunea da). Ez dugu ulertzen nola nahasten dituzten bi terminoak. DIY, gauzak norberak egitea da. Narratza izatea narratza izatea da. Baina, hemen, askotan nahasten dituzte bi terminoak (etxe okupatuak, narratzak izan beharra dutela bezala. Ez dut inoiz ulertu eta ez dut inoiz ulertuko).

Ska-punk eta hardcore taldeak hasi dira gure aurretik. 3 taldek jo dute eta ez dabil jende gehiegi gaurkoan. Astelehena da eta normala iruditzen zaigu (nor etorriko da ba inork ezagutzen ez gaituen toki honetara astelehen batean?). Kostaldeko haize freskoa urrun geratu da. Hemen, barrukaldean, bero egiten du berriz. Kontzertu gelan ere bero handia egiten du. Dena prestatu eta gogor hasi dugu kontzertua. Arraroa eta dena egiten da talde guztia elkarrekin berriz. Indartsu sentitu gara zuzenekoan, denok elkarrekin berriz. Kontzertu ederra eman dugu eta gustura bukatu dugu. Ez gara ohitzen oraindik kontzertua bukatu eta oraindik 22ak izatea. Goiz dira hemen kontzertu asko. Bihar eta etzi kontzertu bikainak ditugu. Abrupteko lagunak antolatu dizkigute Oakland eta San Franciscon. Azken hiri honek, interes berezia sortzen dit. Ikusiko dugu nola joaten den. Zerbezatxo batzuk eta kontutxo batzuk kontzertua eman dugun etxe atzeko parkean, gau giro bikaina dago eta.

Kaliforniarantz Uztailak 22, Ostirala

Sekulako beroarekin esnatu gara Las Vegasen. Atzoko kontzertua oso ona izan zen. Lehen aldiz, beste taldeetako musikari, ikusle eta zaletuak, denak elkartu ziren gure kontzertuan. Hemen, ohitura handia dago, nobere taldeak jo ostean alde egiteko. Atzo ordea, kontzertuko lehen bi taldeetan ez zen jende gehiegi sartu tabernara, jende gehiago zegoen kanpoan barruan baino. Baina gure kontzertua hasi zenean, denak sartu ziren eta eromen handia egon zen kontzertuan. Musikari kasu gehiegi egin gabe oso biolento dantza egiten zuenik ere bazen arren kontzertua ederra izan zen.

Beroa hemen jada jasanezina da, baina, zorionez, bagoaz Kaliforniara. Pazifikoko haize freskoa jotzen duen kostaldera! San Diegon jotzen dugula suposatzen da. Suposatzen da esaten dut, zeren, oraindik ere kontzertua konfirmatzeke dugu. Azken unean erori zitzaigun aurrez konfirmatua genuen kontzertua, eta beste lagun batek zerbait topatu ahal digula esan digun arren, ez dugu ezer jaso eta gaur gauean kontzertua izanda… ez dut uste ezer aterako denik.

Zorionez egia da, Kaliforniara gerturatu ahala, haizea freskoagoa nabari dugu. Ederra oparia! San diegora iritsi gara, 5-6 orduko bidaiaren ostean. Hiri interesgarria dirudi. Kostaldeko hiria da, Mexikoren muga oso gertu dagoelarik. Zentrura gerturatu gara, internet begiratzera. Ea kontzertuaren berririk dugu. Zoritxarrez, ez dugu berririk, beraz, ez dugu ez kontzertu, ez lotarako tokirik. Aparkatu eta San Diego ezagutuko dugu, zerbait afaldu eta eguna lasai hartu. Bihar, goizean goiz mugitu beharra gara, Legoland bisitatzeko asmoa duelako taldekide batek. Beraz, gauen hiritik buelta bat eman ostean, bideari ekin eta bideko atseden gune batean geratuko gara lotara. San Diegoko erdigunean jende pila dabil. Diru asko dagoela nabari da hemen inguruan. Turismo asko. Baina afalostean, besteak kafea hartzen zuten bitartean, erdigunetik atera eta bueltaxka bat ematera joan naiz. Eskale mordoa ikusi ditut kalean lotan. Orain arte ikusi ditudan gehienak. Minutu batzuk lehenago, antzoki batetik ateratzen ari zen abeslari ezagun bati bidea itxi diote trafikoarekin arazorik izan ez lezan. 10-15 maromok errepidea moztu dute, artista hau lasai irten zedin. Kuriosoa, batzuei errepidea ixten diote lasai ibil dadin eta beste batzuei hiriko gune guztiak ixten dizkiete, kalean lo egin behar dutelarik.

Los Angeleseko eromena Uztailak 23, Larunbata

Legolandera bidean geratu ginen auzoan esnatu gara. Belardi batean egin dugu lo. Etxerik gabe batek esnatu gaitu, bertan lotan harrapatzen bagaituzte isuna jarri ahal digutela esanaz. Beraz, esnatu , gosaldu eta Legolandera goaz. Bertan utzi dugu taldekidea eta gainontzekoak hondartzara goaz. Uda osoan lehen aldiz goaz hondartzara. Eguzkiak gogor jotzen duen arren ederki sartu da pixkat hondartzan etzan eta bainu bat hartzea. Birako bigarren bainua, honek uda sentsazio gehiago ematen digu (jejej zarauztarrak gera gero!).

Eguerdiko hiruretan Los Angelesko aireportura joan gara. Bertan jaso dugulako Humilitateko bigarren abeslaria. Lana dela eta ezin izan du bira hasieratik etorri eta gaur iristen da, geratzen den hilabetea gurekin egiteko. Gogotsu dator eta indar eta haize freskoa ekarriko digu Arrona jaunak. Hilabete goaz 24 ordu elkarrekin eta ederki etorriko da falta izan den abeslariaren indar freskoa.

Juliok, bere etxean hartu gaitu. Bere familiak sekulako ongi etorria egin digu. Mexikarrak dira denak. Aspaldi hona etorriak dira. Beraien etxea, gure etxea dela errepikatu digute. 3 urte dituen Ashley-k ere horixe bera esan digu. Asko eskertzen da horrelako goxotasuna etxetik kanpo zaudenean. Los Angeleseko auzo japonesa ezagutzera eraman gaitu eta ondoren beraien etxean afari oso goxoa eman digute. Flipatzen ari gara familia hau zein jatorra den. Ilusioa egiten die gu bertan egoteak. Ea egunen batean Euskal Herrira etortzen diren eta afari eder bat eskaini ahal diegun.

Kontzertua etxe baten atzeko patioan da. Iritsi eta jende pila bat dagoela konturatu gara. Kontzertua emateko tokiak azpiegitura oso eskasa duen arren, jende asko dago eta giro bikaina egongo dela dirudi. Lehen taldea jotzen ari da eta inork gutxi egin die kasu. Ska-punk taldeak dira gaurko gehienak. Bigarren taldean hasi denerako jendez gainezka dago ingurua. Ska doinuak jotzen hasi dira eta jendea dantzan hasi da. Giroa berotzen hasi da. Momentu batean, argiak itzali eta denak isiltzeko esaten hasi dira. Aurrez, abisatu digute, polizia etortzen bada horixe egiten dutela. Argiak itzali eta jende dena isilarazi. Festarik egongo ez balitz bezala egiteko. Egia esan kuriosoa da. 10-15 lagunekin logikoa izan daiteke. Baina 100 pertsonatik gora dauden kontzertu batean, hau nahiko xelebrea iruditzen zaigu. 5 minutuz “isilik” egon ostean, kontzertuak aurrera jarraitu du. Bolumenarekin arazoak izango ditugula ikusten dugu jotzen hasi aurretik. Jotzen ari den taldeari bolumena jaisteko esan diete eta guk askoz ere altuago jotzen dugu. Beraz, soinu frogarik egin gabe, dena prest utzi eta zuzenean hastea erabaki dugu. Julio gure lagunak, gure saioa aurkeztu nahi du. Dena prest dugula ikusi duenean, jendeari oihuka, gure taldea aurkeztu du eta jotzen hasi gara. Erritmo mantso samar batekin hasi gara, baina lehen minutuan doinu azkarra sartu dugun momentuan eromena lehertu da. Mundu guztia dantzan hasi da. Gure gainera erori dira asko, ni ampliaren gainera erori naiz eta abeslariak ere bateriaren gainera erori dira. Lurreko hautsa ere botatzen hasi dira batzuk eta arnas hartzea ere kostatzen da. Ni, ampli atzean jarri behar izan naiz, besteen aurrean lagun batzuk jarri dira babesten saiatzeko. Batzuk zuhaitzetatik saltoka, besteak mahai gainetik saltoka… inoiz jo dugun kontzerturik eroena izan da. Bolumena inoiz baino baxuagoa izan den arren… kontzertua eromen galanta izan da. Sekulako gozatua hartu dugu. Azken kanta ezin izan dugu bukatu, gure abeslarietako bat 4 bat ikuslerekin batera bateri gainera erori delako eta bateri guztiak lurretik bukatu duelako. Eskerrak lagun batzuek gure ekipoa heldu pixkat zaindu duten,… bestela gaurkoan ampli gabe itzuliko ginateke etxera.

Riders On The Storm Uztailak 20, Asteazkena

600 Kilometro genituelakoan esnatu, baina, 750 kilometro ditugu egiteko gaurkoan Tucson-era. Lo pixkat egin ahal izan dugu eta internet begiratu ostean patxadaz atera gara. 4. Kiometroa egitera iritsi gabe, furgonetak, antikongelante likido usaina botatzen duela ohartu naiz. Pixkat aurrerago, korreak ondo heltzen ez duela ohartu eta gelditu egin gara. Gelditu eta gure motorretik ke zuria ateratzen dela ikusi dugu. Kakalarri aurpegia jarri zaigu denoi. Mekanikaz ideiarik ez dugu baina larria dirudi. Frank, gure mekaniko partikularrari deitu, eta tailer batera gerturatu gara. Jator asko hartu gaituzte mexikar jatorriko mekanikoek. Zorionez, ura garraiatzen duen tubo bat solte dago. Hori dela eta likido dena galdu eta radioadorea berotu da. Konponketa erraza zorionez. Denbora pixkat galdu dugu konponketekin baina dena prest bideari ekiteko.

Gaur, Tucsonera bidean, desertuko zatirik gogorrena gurutzatu behar dugu. Gogotsu gaude. Orain artekoa ez baitzaigu oso gogorra iruditu. Gaurkoan ordea, desertuak, bere aurpegirik gogorrena erakutsiko digu. Gogorrena eta ederrena. Bi ekaitz ekiditea lortu ondoren, beste bi ekaitz bete betean harrapatu ditugu. Euri jasa ikaragarria aurrena, hondar erauntsia ondoren, eta amaitzeko, ekaitz elektrikoa. Sekulakoa izan da. Gogorra bezain ederra. Gainera, bukatzeko, ekaitzen ostean geratzen den kolore indartsua, eguzkiaren azken izpi naranjekin nahastu eta inoiz ikusi dugun ilunsentirik ederrenetakoa oparitu digu desertuak.

Tucsonen Alex eta bere semea genituen zain. Biak elkarrekin talde bat duten arren, gaur Alex-en beste taldeak joko du gurekin. Harrera bikaina egin digu bikoteak. Semeak 12 urte inguru izango ditu. Afaltzera, janari begetarianoa dagoen jatetxe batera eraman gaituzte. Bertan, internetera sartu eta Gran Canyon non dagoen begira hasi gara. Badakigu egunotan gertu gabiltzala eta ikustera joan nahi dugu. Kilometroak ikusi ostean, biharko eguna da gertuen izango garena, beraz, gaur 750 kilometro egin ostean, kontzertua jo eta zuzenean atera beharko gara. 1000 kilometro ditugulako Las Vegas-era Gran Canyonetik pasata. Beraz, Las Vegas-en 19:00etarako egoteko, eta Gran Canyon ikusi ahal izateko aukera bakarra dugu. Leher eginda gauden arren horixe da erabakia. Nik furgonetan siesta txikia egin dut gure kontzertu aurretik. Beste bi taldeak jotzen ari ziren bitartean. Gure kontzertua ederra izan da. Baina gaur ere jo eta berehala itxi dute taberna. Beraz, furgonetan sartu eta bagoaz berriz errepidera. Egun osoa furgonetan daramagunan sentsazioarekin. Musika klasikoa jarri dut bideko banda sonora gisa. Besteak , berehala lokartu dira. 4 ordu oso gustura gidatu ditut. Eguna argitu den arte. 100 kilometro bakarrik falta zaizkigu Gran Canyon-era iristeko!

Gran Canyon de Arizona + Las Vegas Uztailak 21, Osteguna

Bidai luzea eta gogorra zirudiena uste baino errazago egin dugu. Goizeko 8etarako Gran Canyonen ginen. Egia esan behar bada, esfortzuak merezi izan du. Zoragarria da hau. Bizi osoan zehar Gran Canyon del Colorado bezala aipatu digutena, Gran Canyon de Arizona da. Arizonan bertan baitago. Flipatzen jardun gara naturaren edertasun honekin. Argazki dexente atera eta bueltaxka bat eman ostean, Las Vegas aldera atera beharra dugu. Hauxe da biran aritzearen alderik txarrena. Toki gehienetan oso denbora gutxi egon ahal zarela (alderik txarrena askotan eta onena besteetan! Jejeej)

Beroa ikaragarria da. Desertua bere alderik beroena erakusten ari zaigu gaurkoan. Furgonetako lehioak irekita, labe barrutik datorren haizea sartzen dela dirudi. Honek, nekea handitzen digu, baina, zorionez, bidean, laku zoragarri bat topatu dugu. Las Vegas-etik 30 mila ingurura topatu dugu paradisu txiki hau. Ura beroa zegoen arren, zoragarria izan da bidaiko lehen bainua hartzea. Asteak daramatzagu 30 bat gradutik jeitsi gabe. Gaur, 40tik gora ere baditugu, eta kuriosoa, ekialdeko kosta guztia gurutzatu ostean, desertuan hartu dugu lehen bainua! Eta zoragarria izan da gainera!

Uretatik atera garenerako lehorrak geunden arren, berehala iritsi gara Las Vegas-era. Takeria batean jotzen dugu gaurkoan. Mexikar takoak egiten dituzten taberna batean. Kontzertu asko antolatzen dituzte bertan, eta pinta ona du gaurkoak. Kontzertuan, 4 talde izango gara. Kanadiar bat, bertako bi eta gu. Gaur, kontzertu ostean, Las Vegas erdigunetik osteratxo bat egiteko gogoa dugu. Argien hirian galdu, Kasinoak bixitatu (dirurik utzi gabe noski) eta bihar desertua agurtuko dugu. Kalifornia da gure hurrengo geltokia. Pazifikoko haize freskoa hartzeko gogoz gaude. Desertuaz asko gozatu dugu. Baina, haize freskoa ere ederki sartuko da. Asteburuan gainera gure beste abeslaria ere etorriko da. Beraz, behingoz, taldea osorik izango gara. Gaur, kontzertu aurretik bukatu beharra dut egunerokoa. Bihar kontatuko zer moduz joan den. Baita kasinoetan aberastu garen edo beti bezain pobre eta zoriontsu jarraitzen dugun. Bitartean, muxu bana denoi.

Frank eta bere familia Uztailak 18, astelehena

Furgoneta konpontzea da gaurko zeregin nagusia. Bueno, eta harekin San Antoniora joatea. Bertan, kontzertuaren ostean bideari ekin behar diogu. Agian bira osoan zehar izango dugun biderik luzeena dugu gaur gauean. 1300 kilometro desertuan barrena. Ilusio berezia egiten dit desertuan gidatzeak. Gogotsu nago. Atzo, Frank-ekin egon nintzen gidatzeaz hizketan. Bera ere zaletu amorratua da. Desertuan flipatu egingo nuela esan zidan. Ikaragarria dela izarrak nola ikusten diren bertatik. Gidatzen asko entretenituko nintzela.

Bere tailerrera joan eta bere anaiak egin digu arrera. Aitarena da tailerra eta bi semeek egiten dute lan bertan. Potentzia ikaragarriko motorrak egiten dituzte bertan. Gure furgoneta begiratzen duten bitartean Frank-ek bere kontxea utzi digu disko denda batera joateko. Bertara joan, diskoak begiratu, batzuk erosi, gureak saldu eta bere kotxea arrankatzerakoan arazoak hasi dira. Kotxeak ez zuen arrankatzen. Hau panorama! Utzi diguten kotxea ere izorratu ahal dugu? Carlos Sainz dirudigu! Berari deitu eta normala dela esan digu. Bere kotxea, tailerrean sobratutako piezekin egina dagoela eta trukoa du arrankatzeko. Mila aldiz saiatu ostean (pintzekin eta guzti) ez dugu lortu. Azkenean, furgoneta handi bati lotu behar izan dio arrankatzeko.

Arratsaldea tailerrean pasa dugu. Konponketa, uste baina gehiago luzatu zaigu. Baina furgonetarekin arazoa izateko egunik egokiena zen gaurkoa! Presa handirik ez dugun eguna, eta konfiantzazko tailer batean. Zorionekoak gu. Oso prezio onean egin digu dena gainera Frank-en familiak. Oso eskertuta agurtu gara. Abendu inguruan gurera bisitan etortzeko plana egin dugu berarekin.

3 ordu terdiko bidaiaren ostean iritsi gara San Antoniora. Kantina antzeko batean da kontzertua eta iritsi garenerako lehen taldea jotzen ari da. Thrash zaharra egiten dute. Oso ongi egin ere. Bigarren taldea, neskek osatutako taldea da, hauek ere kontzertu txukuna eman dute. Hauen ostean, beste talde bat eta gero gure txanda da. Kontzertu beroa izan da. Jendea oso gertu nabaritu dugu eta dantzan bukatu dute gure saioa. Gustura gaude. Baina, hemen ohikoa den bezala, kontzertua bukatu eta tita batean itxi dute taberna. Oraindik ere izerditan gaudelarik, zerbait afaldu, antolatzaileengatik agurtu eta errepidera goaz berriz. Gaur ez dago lo egiterik. 1300 kilometro ditugu Alburquerquera. Beraz, hit the road (jack)!

Desertuan barrena Uztailak 20, astelehena

Furgonetan eman dugu eguna. Gau osoa gidatzen eman ostean, eguna ere, horretan eman dugu. Alburquerquera iritsi garenerako arratsaldeko 18:30ak ziren. Gaur kontzertua arratsaldez dugu. Hiri bertan Canibal Corpse eta Exumed taldeen kontzertua baitago. Jende gehiena bertara joango delakoan, aurreratu dute gure kontzertua. Bidai gogorra bezain interesantea izan da. Gure kasetez gain, irratiak oparitu dizkigun mexikar abestiak, musika klasikoa etab izan dugu bidaide.

Bidean, internet ere begiratzeko astia hartu dugu. Bertan, bi lagun kexaka nituen idazten ditudan egunerokoak luzeegiak direlakoan. Zer pentsatua eman dit honek bidean (denari bueltak emateko denbora dago 1300 kilometroko bidean jeje). Bizitza arinegia egiten ari garela iruditzen zait. Dena geroz eta laburragoa da. Testuak twit dira gaur egun. Argazki pare bat eta hitz gutxi, erraz jan dezagun. Mastikatu gabe tragatu dezagun. Dena lehen kolpean jasotzeko modukoa egiten dugu jada. 8 minutuko bideo bat ikusteko ere jada ez dugu tarterik. Lehen kolpean eta arin sartzen dena bakarrik onartzen dugu. Hau, harremanetara ere pasa dela iruditzen zait, elkarrizketak ere geroz eta arinagoak ez ote diren beldur naiz. Normala iruditzen zait nire “kronika” hauekin aspertzea. Ez naiz idazle abila. Ezta historiak kontatzen abilidade berezirik duena ere. Baina tira, aspertzen bazarete… sentitzen dut. Beti dago ez irakurtzeko aukera!

Desertuak interes berezia sortzen zidan. Baina bide txikiagoak ere espero nituen. Pelikuleroegia zen agian nire aurreiritzia. Baina tira, oraindik , egunotan, ibilbide motzagoa dugunean, bide txikiagoetan galtzeko aukera izango dudan esperantza dut. Autopista antzeko bide batetik etorri baikara uneoro eta Monegros eta inguruaren antzekoegia egin zait paisaia. Lehorragoa espero nuen. Baina asko gustatu zait. Hain bakarrik sentitzea, polita da. Gasolinarik gabe geratzearen beldur hori. Hain gertu laguntzarik ez dagoela jakitea. Bere puntua eman dio.

Kontzertua ere zoragarria izan da. Post-rock talde batek eman dio hasiera gaurkoari. Oso talde interesgarria. Inoreneroni gogoratu dit momentu askotan. Bigarrenak doom musika eigten zuten. Hauek oso astunak egin zaizkit. Bi abesti luzez osatu dute beraien zuzenekoa. Musika mantsoa asko gustatu ahal zait. Baina errepikakorregia egin zait gaurko taldea. Gure saioa ederra izan da. Jendea pixkanaka berotu da eta aretoan zeudenak oso gustura antzeman ditugu. Ez zegoen jende gehiegi. Zaila zen gaurkoa. 4 kontzertu zeuden hiri berdinean eta gu ez gaitu inork ezagutzen. Asteartea da gainera! Baina bertaratu direnak oso ondo pasa dute eta hori asko da guretzat. Bukatu ostean, taldekideak Canibal Corpse eta Exumed ikustera joan dira. Ni, lehertuta nago eta etxera noa zuzenean. Kontzertuan izan diren gazte batzuek beraien etxera garamatzate. Hantxe beraiekin kontu kontari eta musika entzunaz agurtu dut eguna. Egunerokoa idatzi, argazkiak errepasatu eta bihar Tucson-era ditugun 600 kilometroak egiteko gogoz.

Surf+Punk+HC+Balck Metal = VII.Gerrate Mundiala Uztailak 16, Larunbata

Pure Hell taldearen bideoak ikusten lokartu nintzen atzo. Howie-k bere etxera erman gintuen. Atzo komentatu nizuen talde mitiko horretako kitarjolea. The Pallbearers taldeko kitarjolea. Bertan, musika eta bideoak jartzen hasi zen. Ez da lehen aldia, biran zehar, etxera eraman gaituzten lagun askok jarri digute musika ordu txikietan. Gu lotarako ere ia indarrik ez dugunean. Ni, bigarren abestirako lokartu nintzen. Gaur goizean, bere lagunak etorri direnena, esnatu naiz, ate joka aritu dira, beste inor altxa ez denez, nik ireki diet atea. Gainean neke asko genuen akumulatua eta tartean esnatu garen arren, 15:00ak ziren esnatzerako. Gaur, kontzerturik ez genuenez, Houston-era joateko asmoa genuen. Baina atzo gauean, Howie-k esan zigun Creepy Fest-en pare bat talde erori zirela larunbaterako eta jo ahalko genuela. Zoragarri. Gaur, Siberia eta Hi Ho tabernetan. Bata bestearengatik 60 metrora daude. Siberian da lehen kontzertua, ondoren jarraian Hi Ho tabernan eta horrela txandaka 11 talde pasa arte. Gu, 11enak izango gara.

Furgonetak egiten digun zarata arraro bat dela eta mekaniko baten bila jardun gara arratsaldean. Topatu dugun lehenak, motorra hozteko erabiltzen den likidoa galtzen dugula aipatu digu. Hori dela eta egiten digu zarata eta horregatik ez digu oso ondo heltzen korreak momentu batzuetan. Arazo handiegia ez dela esan digu, egun batzuk jarraitu ahal dugu, baina ahal dugunean begiratu eta nondik galtzen dugun begiratzea gomendatu digu. Bihar Houston-en jotzen dugu eta Astelehenean San Antonion. Beraz, kilometro gutxi ditugunez, Astelehenean eraman beharko dugu furgoneta tailerrera.

Lehen kontzertua bukatuta iritsi gara Siberia aretora. Jasotzen ari diren bitartean hurrengo kontzertua hasi da Hi Ho tabernan. Giroa bero dago. Baina The Sluts taldea hasi denean hasi da erotzen festa. Pogo bortitza sortu da ikusleen artean. Egun hauetan, New Orleans-en ezagutu ditugun lagun eta musikari guztiak daude hemen. Denak etorri dira gaurko zitara. Aspaldian hemen bizi garela dirudi. Jende pila ezagutzen dugu jada hemen. Atzo jo zuten taldekide eta ikusleen artean lagun asko egin ditugu. Jendea pixkanaka enteratzen hasi da gaur bertan jotzen dugula eta gogoz daude denak. Aretotik aretora kontzertuak aurreraka doazela eromena deskontrolatzen ari da. Punk Rock taldeak hasi dira eta surf musika egiten duen The Bills taldearekin ere eromenak jarraitu du. The Sluts taldeko kide berberak jotzen duten beste taldearekin ere eromena goraka doa. Black Metal taldearekin hasi da gerra. Pogo oso bortitza egoteaz gain zerbeza, botila, zakarrontzi, mikroen hanka,… milaka elementu dabiltza aretoan zehar egan. Gu, flipatzen ari gara. Jende asko eta sekulako giroa dago. Gure gusturako zertxobait biolentoegia den arren. Lehen zaurituak ere ari dira aretotik ateratzen. Txorkatila txikitu duen gazte bat, eskuan zauria egin duen beste bat, buruan kolpea izotzarekin lasaitu behar duen beste bat,… Ez dugu uste gure kontzerturako indarrik geratuko zaienik inori, baina ikusiko dugu.

Gaua aurreraka doa dantzan dabiltzan ikusleak kontzertuz kontzertu jarraitzen duten arren, ikuslearen zati batek etxerako bidea hartua du iada. 10 talde igaro dira orain arte eta inork ez du hemen ohikoa den errepertorio motza jo. Denek nahi dute ahalik eta gehien jo gaurkoan. Gure txanda ere iritsi da. Bada inor bizirik oraindik. Kuriosoa den arren, lehen aipatutako zaurituak lehen filan jarraitzen dute gerra ematen. Bata, gau oso dabil hemen. Atzo Checkpoint-en izan zen gu ikusten. Zoragarria iruditu zitzaiola eta DRI eta antzerako taldeekin konparatzen gaitu. Gau oso dabil, Albixu, gure baterijoleari piropoka (bueno, niri botatzen dizkit piropoak. Albixu naizelakoan, bateria nik bezala inork ez duela jotzen esaten dit uneoro. Egunero galdetzen digute, hiruzpalau aldiz, ea albixu eta biok anaiak garen. Biok , bizar luzea daramagu, baina anaiak izaterainoko antzik ez dugula uste dugun arren). Kontzertu aurretik, soinu teknikariari eta soinua guk jarri ahal genuen galdetu diogu. Nahiko modu petralean eman digu ezezkoa. Honek pixkat amorrarazi gaituen arren, kontzertuarekin hasi gara. Jendea gerturatu da, aurreko tabernako azken kontzertuaren ostean, jaialdiko azken kontzertua ikustera. Egunotan egindako lagun asko ditugu aurrean gozatzeko prest. Lehen abestitik dena (edo geratzen zaien dena behintzat) ematen ari dira. Gure lau abestiren ostean, orain arte, inoiz jo ez dugun Poison Idea-ren “Plastic bomb” abestia jotzea erabaki dugu. Pogoan dabiltzanak merezi dute. Sekulako festa sortu da bertsioarekin. Eskola zaharreko asko daude eta gustura hartu dute, mikrora ere gerturatu dira koroak egitera. Eta giro bikain honekin amaitu da kontzertua. Tabernaria etorri da gehiago jo ezin dugula esanaz. Hasieran, beste tabernariak, bi abesti gehiago jo ahal genituela esan digu, baina lehen black metal taldean abesten jardun denak (kamareroa baita), bertan behera usteko esan digu. Guk kasu egin diogu, jendeak jotzen jarraitzeko oihukatzen duen arren. Asko eskertzen da jendearen babesa, tabernariei kasurik ez egiteko esan eta jarraitzeko oihukatzen. Baina, berta behera utzi behar izan dugu amorruz. Amorru handiz, zeren, gu jotzeko prest geundenean, soinu teknikaria norbaitekin hizketan zegoelako, eta barrako musika kentzen ez zutelako, 5-10 minutu egon behar izan gara zain. Horrelako presa izanda, espabilatuago jardun behar zutela iruditzen zaigu. Talde guztiei ia 45 minutu jotzen utzi eta gero, guri horrela moztea ere ez zaigu oso justua iruditzen. Gutxienez, despeditzeko bat jotzen ustea ere ez dut uste gehiegi eskatzea zenik. Baina tira, horrela beharko du gaurkoan. Jendeak sekulako babesa ematen jarraitu digu dena jasotzen ari ginen bitartean. Hau, barruraino iritsi zaigu.

Dena jasotzean, Howie-k hotel batera eraman nahi gaitu. Bere etxean tokirik ez dagoela eta hotel bateko gela bat berak ordainduko digula. Guk , mila aldiz errepikatu diogu, hori ezin dugula onartu. Nahiago dugula lurrean lo egin. Eta ordaintzekotan guk ordainduko dugula. Baina gogor egoskortu da. Azkenean, berak nahi duena egiten utzi behar izan diogu. Hotelera eraman gaitu eta harrerakoarekin izandako arazo bat medio, azkenean, bere neskaren etxera eraman gaitu. Zoragarria Howie-k gurekin izan duen jarrera. Urte asko daramatza musika munduan, badaki zer den biran egotea, eta hau jakinda, ahalik eta erosoen egotea nahi zuen. Lagun handia egin dugu. Bi egunetan, zuen dena eman digu. Europara etortzeko gogoa duela ere esan digu. “lasai Howie! Hori gure kontu!! Hori egiña zagok!!!”

Wellcome to Texas Uztailak 17, Igandea

Berandu oheratu ginen arren goiz jaiki gara gaurkoan. 560 kilometro ditugu Houston-era. Ilusio berezia egiten dit Texas-en sartzeak. Hainbeste historio entzun izan ditugu estatu honen inguruan bizi osoan zehar… Muga egiten duten estatu guztiek dute xarma berezia. Historia bereziak. Gaur Houston-era goaz. Bertan, PLF taldean joten zuen (duela bi aste utzi baitu) Frank “Panchito”-k antolatzen digu kontzertua. Frank, 2006 urtean ezagutu genuen Leipzig-en. Zoro etxe okupatuan eman genuen kontzertua Erantzun taldearekin. Afganistan yeyes taldearekin batera egin genuen europar bira hartan, Fres, Erantzun taldeko abeslari gisa etorri zen gainera. Beranduago, 2008an, Donostiako Etengabeko Zarata jaialdian jo zuten PLF-ko lagunek eta han ere izan ginen beraiekin.

Bidea arin egin dugu, Frank-en etxera iristeko 800 metro falta direla furgoneta geratu zaigun arte. Hor, pixkat larritu gara. Arrankatzeko saiakera batzuk egin ostean, larridura kakalarri bilakatu da. Furgonetak zerbait serioa duela dirudi. Baina bat-batean, arrankatzea lortu eta Frank-en etxera iristea lortu dugu. Bihar bertan tailerrera eraman beharra dugu. Baina, Zorionekoak gu! Frank, mekanikoa da. Telebistan, hamaika aldiz, ikusi ditugun 600 metroko karreretako kotxeak egiten lan egiten du. Beraz, arazoa komentatu eta bihar bertan bere lantokira eramango digula esan digu. Esan diogunagatik, ez larritzeko aipatu digu. Guk uste genuenagatik izan dela dena, ez izozteko likidoaren isuriagatik. Beraz, berak egindako pizzak afaldu eta kontzertura goaz.

Areto txukuna da gaurkoan jo beharrekoa. Kanpoan, barbakoa bat egiten ari da mexikar jatorriko familia bat. Mexikar jatorriko jende ikaragarri bizi da hemen inguruan. Jatekoa eskaini digute baina gaur janez leporaino gaude (baten batek oilasko pixkat jateko aprobetxatu duen arren). Jendea ere gerturatzen ari da, lehen bi taldeak grindcore taldeak dira biak ere. Nabaria da PLF-k eskola sortu duela hemen. Ondoren Frank-en talde batek jo behar zuen. Baina, duela minutu gutxi, baxulariarekin eztabaidaren bat izan dute eta baxulariak alde egin du. Gure txanda orduan! Berehala prestatu dugu dena. Jada, egunero montatu eta desmontatzen, tita egiten dugu lan hau. Jotzen hasi eta jendeari gerturatzeko eskatu diogu. Jendeak kasu egin digu eta gertu gertu jarri dira. Soinu aldetik ere gustura gabiltza gaurkoan eta zuzeneko indartsua eman dugu. Egunero aldatzen den kantuen zerrenda dotore joan da gaur ere. Municipal Waste-ren bertsioarekin bukatu dugu, gehienetan bezala, eta ikusle askok abestu dute abestia. Abestia handia. Jende asko gerturatu da cd, kasette eta kamixetak erostera. Biran dauden taldeei babesteko ohitura handia dute. Eta egia esan, asko eskertzen da laguntza hau. Saltzen dugun gauza bakoitza, bidean jarraitzeko laguntza handia baita. Igandea da, eta jendea goiz etxeratu da. Frank-ekin zerbeza bat gehiago hartu eta bere etxera goaz. Etxerako eraman dugu barbakoan sobratu den arroz guztia. Badugu biharko bazkaria (baita gosari eta afaria ere!)

Etxean, biretako anekdotak kontatzen afaldu dugu (bigarren aldiz!). Bihar, Frank-en tailerrera joateko plana egin eta bagoaz lotara. Furgoneta konpondu eta San Antonion dugu kontzertua. Gero, kontzertua eta gero, lo egin gabe bideari ekin beharko diogu. Etzi jotzen dugun Alburquerque hirira 1300 kilometroko bidea dugulako. Desertuan barrena!