New Orleans euritan Uztailak 14, osteguna

Tantaka joan gara esnatzen taldekideok, ni izan naiz lehena esnatzen. Lurrean lo egin dut, gorputzak, lehenago esnatu nahi izaten du horrelakoetan. Egia esan gustura lo egiten dut lurrean. Bira honetan, egun gehienetan tokatu zati lurrean lo egitea. Baina ze letxe, birak, lurrean lo egiteko dira! Jeje. Denok esnatu eta etxetik ateratzea erabaki dugunerako denbora pixkat igaro zaigu. Motel hasi dugu eguna. Laku edo hondartza batera joateko gogoa dugu. Baina, zoritxarrez, hondartzak 150 kilometrora daude. Misissipi ibaian badira bainuak hartzeko tokiak, baina ez dakigu oso ziur non. Laku batez ere hitz egin digute, baina etxetik atera eta furgonetan sartu garenean euria hasi du. Baita hasi ere! Ezin asmatu. Naturan murgiltzen saiatu garen gutxietan euria egin digu. Euri zaparrada!

Beraz, besterik gabe, bazkaltzera joan gara, euria gelditu bitartean behintzat. “Fritanga” bazkari zikin baten ostean, euriak oraindik treguarik eman ez duela ikusita, gure ohiko plana egitera goaz. Hiriko diska denda bat bisitatzera. Ez da oso gustuko denda. Baina hemen ere xahutu ditugu dollar gutxi batzuk. Diska batzuk hartu dizkigu dendariak (ordaindu ez, jeje) eta bihar jo beharreko tabernara goaz. Taberna honetan, gaur kontzertua dago. Bihar jotzen dugun kontzertua jaialdi handi baten barruan da. Creepy Fest izena du jaialdiak. 4 egunetan zehar, 6 taberna ezberdinetan, 40 bat taldek joko dugu. Musika estilo guztiak nahasten dira: heavy, thrash, surf, pop, rock,… denetariko taldeak daude. Pinta bikaina du. New Orleans-en sekulako garrantzia du musikak. Taberna guztiek dute kontzertuak egiteko aretoa. Aretoa ez duenak, taula txiki bat du zuzenekoentzat. Paradisua gu bezalako musika zaletuentzat. Gainera, musika estilo guztiak entzun daitezke. Ez, New Orleans famatu egin duen Jazz-a bakarrik. Bihar kontzertua dugun tabernara iritsi gara. Garbigailu zerbitzua ere badu tabernak, beraz, gure arropa zikinak garbitzeko aukera bikaina dugu. Dugun izerdi usaina gainetik kentzeko aukera! Blues-country kontzertu bat dugularik zuzenean. Gora New Orleans!

Ordu erdi itxaron dugu garbigailuak bukatu arte, lehortzeko makinak aldiz ia ordu bete iraun du. Luzea izan da itxaronaldia, batez ere, blues country abeslaria isildu ere egin ez delako, eta azkenean luze egin zaigu! Jeje. Ia 20 mila urte arropak lehorgailutik ateratzeko zain eta bukatu duenean… arropak zeharo bustita! Hau da marka hau! Furgonetan zabaldu behar izan ditugu nola ahala. Hainbeste itxaron ostean, afaritako toki baten bila hasi gara. Begetariano bat topatu dugu, baina, 30 minutura itxi behar zutela eta beste norabait joan behar izan gara. Afaltzeko ere “fritanga mutturra” jan behar izan dugu. Hau nazka!.

Kuriosoa da New Orleans. Hiri osoan zehar daude kontzertuak eta taberna kuriosoak. Artista interesgarri ikusi ahal diren lekuak. Ikusleak, hainbeste aukera izanda, eta hainbeste kontzertu ikusita, kasu gutxi egiten diete kontzertuei. Dena den, bada Bourbon St izeneko kale bat. Turismo nazkagarriaren erakusgarri den kalea bat. New Orleans-ek bere puntu interesgarrienaren gisa saltzen du kale hau. Etxe oso eder eta tipokoez josia baitago (bi pisutako etxe txikiak dira. Lehen pisuan balkoi luze bat dutelarik eta handik beheraino poste luzeez apainduak. Egurrezkoak. Misissipiri buruzko pelikuletan eta ibai hertzetan ageri diren mitikoak. Blues-aren historian, marraztu eta argazkietan agertzen direnak) Polita oso. Zoragarria. Baina gaur egun pena ematen du. Dena, neoizko argiez josita dago. Turistak erakartzeko kartel erraldoi eta argiztatutako hitzez josia. Kalean zehar, taberna eta jatetxe bakoitzak, bi edo hiru xoxa miserableren truke lan egiten duten langile kuadrila du. Kaletik doan denei tabernara sartzeko keinuak eta txorakeriak egiten. Zein baino zein txorakeria handiago egiten. Kale guztian dauden tabernak, aurpegi gorridun turista mozkorrez beteak daude. Sexu zerbitzuak eta jolas erotikoak eskaintzen dituzte ia denek. Musika komertzial zikina eta karaoke nazkagarriak. Kaleak zaldiz ibiltzen diren poliziez josiak daude. Zigarroak erretzen dituzten bitartean kaleko turistekin ligatzen saiatzen diren poliziez beteak. Zaldi gizarajoek egindako kaka usainak apaintzen ditu kaleak. Hau, munduko edozein hiritan topa daitekeen kale konsumista garesti horietakoa da. Nazkagarria benetan. Baina tira, hau baino zerbait gehiago da New Orleans zorionez.

Atlanta hell! Uztailak 11, astelehena

Hotzez. 100 gradu farenheit egiten ditu kanpoan, baina hotzez esnatu gara. Aurrez azaldu dizuedan bezala, estatu batuarrak exageratu batzuk dira aire girotuarekin. Kanpoan 100 gradu eta etxe barruan 62 gradutara jarrita zuten aire girotua. Zakuan ederki sartuta egin behar izan dut lo, eta Albixuk nordiko eta guzti egin du lo. Hau erokeria. Barrutik kanpora dagoen aldaketak ere kanpoko giroa are eta gogorragoa egiten du. Eztarria ere asko izorratzen du gau osoa aire girotuarekin lo egiteak. Dena den, barrutik kanpora izaten ditugun aldeketek, han pulmonia sortuko ligukete honez gero. Baina hemen oraindik ez dugu ezta katarro bat ere harrapatu.

Gaur Atlantan jotzen dugu. Bertakoak dira, azkenaldian hainbeste entzun ditugun Mastodon taldekoak. Badakigu txorakeria bat dela, baina ilusioa ere egiten du, edo behintzat hiri hori ezagutzeko motibazioa handitzen du. Honetaz gain, Atlanta Hawks, saskibaloiko taldea bakarrik ezagutzen dugu. Ze kultoak gu!. 350 kilometro gidatu behar ditugu gaurkoan. 340 bihurgunerik gabeak dira. Atzo esan ziguten bidea aspergarria zela, baina ez dago errepide aspergarririk guretzat! Jaja (kamionerooo tour). Furgonetaren aurreko ezkerreko gurpila, barrukaldetik oso gastatua dugu. Gurpilak ondo zuzendu gabe egotearen ondorioa da eta lehertu aurretik aldatu beharra dugu. Gaur, goiza, horretarako hartuko dugu. 4 bat tailer ezberdin pasa behar izan ditugu zerbitzu hau egiten duen tailer bat topatu arte. Estatu Batuetan, denda eta zerbitzu guztiak, frankizia handiak dira. Multinazional handiak. Beraz, bakoitzak bere zerbitzu zehatzak eskaintzen ditu: janaria bada, menu programatuak, tailerrak, zerbitzu zehatzak, … nazkagarria da. Azkenean, kostata, baina topatu dugu gurpilak zuzenduko dizkigun tailer bat. Gurpila bera ere aldatu behar digu, eta olioa aldatzeko ere aprobetxatu dugu. Multinazional bat da oraingoan ere (harritzekoa!).

Eguardiko hiruak dira hau egitea lortu dugunerako. Beste ezertarako astirik gabe bagoaz Atlanta alderuntz. Arrazoi zuen atzo errepideak bihurgunerik ez zuela esan zigun gazteak. Horizontean galtzen da errepidea. Aldatxoren bat du baina ez besterik. Bidean laku eta ibai handiak gurutzatu ditugu. Polita Georgiako estatua.

Zuzenean iritsi gara kontzertuko tokira. “Archive Gallery” izena du gaur jotzen dugun tokiak. Hirigunetik aparte dagoen almazen handi bat da. Arte, zinema, musika eta bideo estudio eta hainbat gauza ezberdinetarako erabiltzen den gunea da. Iritsi orduko hasi dira beste taldeetako kideak iristen. Bostonetik batzuk eta Atlanta bertatik besteak. Pintak ikusita berehala antzeman dugu gaurkoan metal ikutua izango dutela taldeek. Denak berdin jantzita goazela esan ohi digute, baina, guk berehala nabaritzen dugu zein estilo egiten duen bakoitzak. Kuriosoa bai!. Sekulako beroa egiten du. Haizea oso beroa da. Hezetasun handia dago eta kanpoan egotea nazkagarria da. Archive Gallery ireki eta barruan oraindik ere bero gehiago egiten duela ohartu gara. Bertara sartu, eseri eta ezer egin gabe izerdi tantetan hasi gara. Hau ezinegona. Ez dakit nola aguantatzen duten bertakoek. Beraiekin hizketan, abuztua okerragoa dela diote. Texas-en izango gara egun gutxi barru, desertuan. Bai, zer pentsatua ematen digu. Jeje.

Archive gallery sekulako tokia da. Areto ezberdinak ditu. Handia da oso eta oso txukuna. Kuadro ezberdinez josia daude paretak eta kontzertu aretoan eszenatoki handi bat dago. 5 taldek joko dugu gaurkoan. Kontzertua hasi aurretik harreman ederra egin dugu Boston-eko taldearekin. Jatorrak dira oso. Aurreiritzietan asmatu dugu. Talde gehienak metal ukitu handia dute. Denak ere oso musikari onak. Ekipo oso handiekin jotzen ari dira eta metal eta rock psikodelikoa nahaste dute. Riff indartsuak, punteo ederrak,… asko gustatzen ari zaizkigu gaurko taldeak. Aipatu digutenez, metal eszenak, sekulako gorakada izan du hiri honetan Mastodon bezalako taldeak hain ezagun egin direnetik. Egia esan, betiko rock eta psikodeliarekin nahastutako metal progresivo eta indartsu hau gustoko dugu. Gainera, punk eta erritmo azkarragoak ere nahasten dituzte tarteka eta atmosfera bikainak sortzen dituzte. Gu, azkenak izan gara jotzen. Astelehena da, ez dago jende askorik, gainera taldekide batzuk beraien kontzertua jo eta aldegiteko ohitura dute Estatu Batuetan. Gure txanda iritsi denean jendeak nola erantzungo zuenaren kezka genuen. Oso musikari onak genituen aurrean eta musika mantsoagora ohituak daudenak. Denak ere lehen doinuetatik oso gertu eta gustura agertu dira. Kontzertu oso ona izan da. Egia esan, hain kitarra jole onak, kontzertu ostean zorionak eman eta hain gustura agertzeak ilusioa egin dit (kitarra jole txarraren komplejua agian).

Kontzertua bukatu, eta izerdia lehortzeko aukerarik gabe, kontzertu antolatzaileak taberna batera eraman gaitu. Gure gustuko musika jartzen omen dute, eta gaur, astelehena izaki, karaokea omen dago. Jende asko topatu dugu bertan, giro ona eta zerbeza merkeak. Karaokean jende asko dabil eta gu ere animatu gara abestien zerrenda begiratzera. Milaka abesti dituzte aukeran: pantera, riki martin, bad religion, shakira, the doors, queen, … bat aukeratu dugunerako taberna itxi behar dutela esan digute. Atera diogu zukua astelehenari. Gaueko 3ak dira eta nekaturik gaude. Lotara goaz, antolatzailearen etxera. Guretzat beste tokiren bat topatzen saiatu den arren ez du lortu, beraz, bere etxera goaz. Txikia dela dio. Horregatik ez zigun bertara eraman nahi. Baina furgonetan lo egin dugunontzat, etxea paradisua da! Bi segundu eta denok lotan!

Augusta no gusta Uztailak 12, asteartea

Atzo “berandu” xamar oheratu ostean, gaur, goizeko hamaika t`erdietan, Melanie, lo egin dugun gelako atean genuen esnatzeko esanaz. Ondo lo egingo ez ote genuenaren beldur zen, eta gu aldiz hotelik ederrenean izango bagina bezala lo seko oraindik. Bera, lanera joan da, guk, disko dendengatik galdetu eta bagoaz ohikoa den errepasoa egitera. Gustuko dugu disko dendan bisitatzea. Gaur Criminal Records denda bisitatu dugu. Sartu orduko konturatu gara zein disko denda den. Youtube-n ikusia genuen aurrez, Mastodon eta High on Fire taldeen kontzerturen batean. Musika ekipo osoa dute bertan kontzertuak egin ahal izateko. Diska interesgarriak dituzte, baina garestitxo guretzat. Dena den, dollar batzuk xahutu eta gure diska batzuk saldu dizkiegu. Eskertzen da diska dendek kopia gutxi batzuk erostea. Banatzaile handietatik aparte gauden taldeei ere babes minimo hori ematea.

Augusta da gaurko helmuga. Atzo pasa ginen hiri honetatik. Columbia eta Atlantaren artean dago. Beraz, gaur ere, ez dugu bihurgunerik. Bideari ekin aurretik, Vegetarian Soul izeneko jatetxera goaz bazkaltzera. Melaniek gomendatu digu. Sartu orduko usain arraroa atzeman diogu. Janaria eskatzeko karta banatu orduko ohartu gara judutarrak direla. Sekta itxura du honek. Baina jada atzera egiteko berandutxo da. Gustora bazkaldu dugu, dena esan behar bada. Aurreko egunetan baino garestiago, baina janaria goxoa zegoen. Oso goxoa. Bideari ekiterako beroa jasanezina da. Abuztuan, oraindik ere bero gehiago egiten duela esan digute. Orain kaleetan inor ez badago, abuztuan ez dakit zer izango den hau. Udan, beroagatik kaleak hutsak. Neguan, hotzagatik kaleak hutsak. Hau da hau bizitza hemengoa! Baina onartu behar dugu Atlanta asko gustatu zaigula. Mugimendu kultural handia ikusten da kaleetan eta azkenaldian pasatako hiri gehienak baina bizitza gehiago du. Bertako aireportua ere munduko mugituenetakoa omen da. Denbora gehiagorekin etortzeko gogoz, baina Augustara joan beharra dugu.

Momentu txiki batean egin digun ekaitzak haize fresko pixkat ekarri digun arren, beroa gainetik kendu ezinik gabiltza. Asko nekatzen du egun osoa izerditan egoteak. Augustara iritsi eta zuzenean jotzen dugun tabernara heldu gara. Soul Bar da taberna. Itxura zaharreko taberna erraldoia da. Gustoko ditugun pelikulen posterrekin apainduta daude alde bateko paretak, besteak, James Brown eta antzerako artisten posterrez beteta daude. Pinta bikaina du tabernak. Ahaztu zaigu esatea, baina, James Brown handia hiri honetakoa zen. Handia zela uste nuen orain arte, bere emaztea jipoitzen zuela kontatu didaten arte. Hori esan didatenean, “musikari handia baina pertsona bezala ustela” komentarioa idazteko asmoa nuen. Baina, ze ostia! Musikari handia izateko lehen urratsa pertsona ona izatea da. Beraz, mito bat erori berri zait, James Brown, The godfather of soul.

(Arratsaldea aspergarria izan da. Ez dago ezer egiteko hiri honetan, eta aspermen horretan hasi naiz gaurko egunerokoa idazten. Horregatik titulua. Baina orain, gaueko 2:13 direnean, iluntzean gertatutakoa kontatuko dut)

Arratsalde motelaren ostean, Amy, kontzertuko antolatzaileak, afaritarako pizza bat ekarri digu. Arratsaldean zehar, tabernan, edariak doan genituen eta hori eskertzeko detailea da taldeei edaten eta afaltzen emateko ere ohiturarik ez duten inguru hauetan. Jendea oso motel hasi da tabernara sartzen. Pixkanaka berotu da giroa. Oso motel. Tabernako jabea ere etorri da eta sekulako arrera egin digu. Jatorra Jason. Lehen taldeak soinu frogak amaitu eta minutu gutxira hasi dira jotzen. Talde interesgarria Scum 1040. Kontzertu bikaina eman dute eta giroa ere berotu dute. Gaur soinu ona dugu eta kontzertu ona emateko itxura dugu. Jendea taulara gerturatu da lehen abestitik, lehen gitarra kolpeekin jendea zoratu eta sekulako dantza hasi da. Batzuk lurretik, besteak airetik. Aire girotuarekin jotzeak, abestiak jarraiago jotzeko aukera eman digu. Oso kontzertu ona eman dugu eta jendeak sekulako jarrera erakutsi du. Irribarre handi batekin bukatu dugu kontzertua. Sekulakoa izan da. Kontzertu ostean jendea pozez txoratzen gerturatu zaigu. Eta detaile kurioso asko utzi dizkigute. Diska, kamixeta eta kasetak erosi dizkigutenek diru gehiago eman digute, gasolinarentzat. Lehenua taldekoak, tabernariak, kontzertua jotzeagatik emandako dirua guri eman digute gasolinarentzat. Ikusle askok, Amy, antolatzaileari, dirua eman diote guri emateko. Arriturik geratu gara jendeak gurekin izan duen jarrerarekin. Egia da, orain arte ere, orokorrean denek izan dutela oso jarrera positiboa gurekin. Biran izatea asko errespetatzen dute eta ahal duten moduan laguntzen saiatu izan dira. Baina, gaurkoa sekulakoa izan da. Augustara ia talderik iristen ez dela eta asko eskertu dute guk bertan jotzea. Gu ere oso eskertuta atera gara Soul Bar tabernatik. Antolatzaile eta ikusle askorekin elkartu eta Amy-ren etxera joan gara beraiek “after party” deitzen diotenera. Zerbeza batzuk erosi dituzte bidean eta etxean 13 bat lagun elkartu gara. Gau amaiera bikaina egun berezi honetarako. Kontzertu zoragarria eta lagun bikaina Augustakoak.

Azken finean, AUGUSTA ME GUSTA!

Igandean beti igande Uztailak 10, Igandea

Jason-en etxean esnatu gara. Egunero toki ezberdin batean esnatzeak horixe du, esnatu eta batzuetan minutu pare bat behar dituzula non zauden ohartzeko. Gainontzeko kideak lo daudela, goiz esnatu naiz gaur ere. Euskal Herrikoekin hitz egiteko tartetxoa goizetan hartzen dut batzuetan, eta gaur ere horixe egin dut. Gainera, internetera sartzeko aukera dugunetan, birako egunak antolatzeko beharrezkoa dugu errepaso bat egitea. Konfirmatutako egunetako informazioa bildu, egun hutsetarako kontzertuak bilatu, emailak idatzi,… lan handia ematen du bira bat antolatzeak (zer esanik ez bi hilabeteko bira batek) eta horretantxe nabil goizean goizetik. Baina taldekideak ere berehala esnatu dira eta ohikoa den bezala, atzoko kontuan errepasatzen hasi gara, barre asko egiten dugu aurreko eguneko anekdotak eta momentuak gogoratzen.

Columbia da gaurko helmuga. 350 kilometro besterik ez ditugu, beraz, presa handirik gabe aritu gara goizean. Errepidean dugun bidearen gehiengoa egin eta 100 kilometro faltan geratu gara restop batean bazkaltzen. Hemen jateko kontuan aukera asko dago. Restop ia guztietan duzu, hamburgeseria, jatetxe mexikarra, kamioilarientzako gosari jatetxeak,… eta ia denetan dute aukera begetarianoren bat. Baina denek sukaldatzeko “fritanga” estiloa hautatzen dute eta horrek pixkat nekatzen du. Dena erdi prekozinatua izate horrek jada pixkat nekatu nau. Badut gogoa etxera itzultzean gure estiloko bazkari eder bat prestatzeko. Jejeej biana tira… aguantatuko dugu (ze erremedio!!).

Kontzertua 19:00etan hasten omen zen. Guri, 20:00etako egoteko abisatu ziguten. Baina oso mutil puntualak gara eta lehenak izan gara etxera iristen. Etxekoak bertakoak baino lehenago alajaina! Jada konturatu gara hemen jendeak kontzertuetako ordutegiak nola betetzen dituen, beraz, ez gaitu bereziki arritu. Orokorrean beti joan izaten dira kontzertuetako arratsaldeak motel. Bai taldekide, baita antolatzaileak berandu agertzen dira, baina gaurkoan bereziki motel doaz. 19:00etan etxeko bi nagusiak bakarrik daude hemen. Jendea gerturatu denerako 21:00ak dira dagoeneko. Oso gazteak dira bertaratzen ari diren denak. Baita gainontzeko taldekideak ere. “umedadea!” gure taldekide batek esan duen bezala. Baina pinta ona du. Guri, bigarren jotzeko esan digute. Batzuetan, zaratarekin arazoak izaten dituztela eta guk kontzertua zihurtatu dezagun. Lehen taldea The Clash taldearen antzeko zerbait da. Kontzertu txukuna eman dute eta jendeari gustatu zaio. Salto handia izan da gero gu izatea agian. Jotzen hasi garenean, batzuek 3-4 abesti bakarrik entzun dituzte. Eta kanpoan zeuden batzuei ez zaie sartzeko gogo gehiegi geratu! Jejeje (modernoek esaten duten moduan: “ez dute gure artearen kontzeptua ulertu!!”). Ondoren beste bi taldek jo dute. Batzuek duela bi egun topatu genituen Fraifax-en, Virginian. Gustora hartu dugu berriz elkar ikustea. Besteak, surf musika egiten zuten. Nahasketa bitxia gaurkoa ere. Baina jendea gustora egon da. Gure kontzertuan ez gehiegi, baina orokorrean bai.

Pixkat tokiz kanpo egon garen sentsazioarekin geratu gara. Gogorregia gure musika gaur zegoen ikusleentzat agian. Edo agian, besterik gabe, ez zaie gustatu. Dena den, gure antzerako taldeen kamixetekin zeuden ikusle batzuk ere baziren kontzertuan, haiek gure kontzertua asko gozatu dute. Beste taldeekin sufritu dute gehiago! Jeje. Baina toki polita izan da jotzeko eta egun bikaina pasatu dugu. Bihar, Georgia, estatura goaz. Hain gustoko ditugun Baroness, Kylesa, Black tusk,… taldeen jatorrira. Horrek ere ilusioa egiten digu. Eta astelehena eta asteartea izan arren, Atlanta eta Augustako kontzertuez ongi hitz egin digute. Jotzen dugun tokiak ederrak omen dira eta giro ona izaten omen da. Goizean furgoneta tailerrera eraman behar dugu. Gurpilak ondo ajustatu beharra ditugulako, aurreko ezkerreko gurpila barrukaldetik gastatzen ari baitzaigu. Oraindik ere konpondu ez dugun pedalaren kontua ere egin beharra dugu, beraz, musika denda batetik ere pasa behar gara. Beti dago zer eginen bat biran! Eta azkenean, nahi baino denbora gutxiago! ejeje

Errepideak entretenitzen du (nau) Ekainak 4, Astelehena

Gauean zehar, makina aldiz esnatu gara taldekideok. Bero handia egiten du furgonetan, kaleetan zarata asko dago eta jendearen joan etorriek gure hotelean oihartzun handia sortu dute. Izerditan esnatu gara, goizeko 5tak direla esan digu mugikorreko alarmak. “Riders on the storm” kantua dut mugikorreko alarma melodia gisa eta esnatze goxoa izan da. Furgonetan ez da ohe batean bezala deskantsatzen baina badirudi umorea ematen digula. Ordu oso gutxi eta gaizki egin arren umoretsu esnatu ohi gara. Bere grazia ere ematen diolako 4ak eta material guztia furgoneta honen barruan horrela moldatzeak. Motorra piztu eta bagoaz Baltimore aldera. Eguna jada argitu da. 670 km aurretik. Eta egia esan behar bada, ni gidatzeko gogoz nago.

Asko gustatzen zait eguneko lehen orduetan gidatzea. Taldekideak, pixkanaka, lokartzen hasi dira, nik, logurerik ezean, oso gustoko dut denak lo hartuta gidatzea. Ordu hauetan errepideetan dagoen lasaitasunarekin eta irratiaren laguntzarekin oso atsegina egiten zait bidai luzeak gidatzea. Ez dakit kamioilari sen hau nondik atera zaidan. Txikitan, oporretara joatean, aitari hainbeste ordu gidatzen ikustean flipatu egiten nuen. Nola aguantatze ote zuen hainbeste ordu bolantearen aurrean? Orain aldiz, horretaz ere asko gozatu daitekeela ikasi dut. Azken urteetan taldearekin gidatutako bira eta lurralde guztiak asko aportatu didate. Denak lo hartzen dutenean, hausnarketarako atmosfera berezia sortzen da. Nire barrukaldearekin elkartu eta paisaia hauez asko gozatzen dut, nire barruko gauzei bueltak ematen. Irratian, sekulako perlak jartzen dituzten kate bat topatu dut. Gainera, kuriosoa den arren, talde gehienen bi abesti jartzeko ohitura du Bostonen bertan bilatu dudan irratiak. Pearl Jam, Van Halen, Eric Clapton, The police… eta beste hainbat klasiko jarri dituzte lehen kilometroetan. Baina subidoirik handiena Maryland estatura sartzean izan da. Justu muga pasatzean, eta seguraski jada beste irrati batean, Yes taldearen “Roundabout” abestia jarri dute. Bolumena igo eta topera gozatu ditut abesti luze honek dituen doinu eta erritmo guztiak. Duela gutxi, nire lagun canadiar handi batek egindako oparia da abestia hau. Biran zegoela, etxean jarri zidan abesti hau etxean, orduztik momentu asko alaitu dizkit (bai, ez itxaron egunerokoa bukatu arte youtube-n abesti hau entzuteko).

Goiz ateratzeak asko lagundu gaitu. Trafikorik ez dugu harrapatu eta erraz egin ditugu Baltimorerako kilometro guztiak. Bertan, ohikoa bilakatu den pateada jo dugu. Egia esan, eta egiten duen beroarekin, kosta egiten den arren, ohitura ona da. Horrela, hiria ezagutzeko parada dugu. Portua, dabil jende gehiena. Militarren banda bat jotzen eta turistentzat eta haurrentzat atrakzio asko. Baina 3 km hurrunago joan gara gu portua gurutzatu ostean. Edgar Allan Poe idazlearen etxea bisitatzera goaz. Eguzkitan eta izerditan hantxe iritsi gara Poopletown auzora. Etxe txikiz osatutako auzoa. Beltzak dira nagusi hiri honetan, baina auzo honetan bizi dira finantza zentruan lan egiten ez dutenak. Asko gustatu zaigu auzo hau. Kaleetan haurrak urarekin jolasean, etxe atarietan jendea kontu kontari,… Finantzial zentru eta portu inguruko kontsumo ereduarekin alderatuta gustokoagoa dut hemen topaturikoa. Alai kasu egin digute atarietan topatu ditugunak. Edgar Allan Poe-ren etxera iristen ere aitona batek lagundu gaitu. Gaur itxita dago, beraz, bere bizitza laburbiltzen duten kanpoko plaka irakurtzearekin konformatu behar izan gara. Egia esan, barruan topatuko genuenarekiko interes berezirik ez genuen. Etxe arrunt bat ikusiko genuelako azken finean. Bidea eta Poopletown ezagutzea ederra izan da!

Berriz, portu aldera itzuli eta eguna bukatzen ari dela gure lagun Mough-ek Silver Spring herriko helbide bat eman digu. Mough, hurrengo egunetan kontzertuak antolatzen dizkigun laguna dugu. Silver Spring-era joan gara. Bertan, zerbeza lata hutsez, xaguren bat, eta zikinkeria ugari duen etxe batean lo egin dugu. Bertakoekin kontu gutxi batzuk egin, auzoan bueltaxka txiki bat, eta gure gaztetxe eta euskal herrian parte hartzen dugun mugimenduen antolaketa eta hutsuneez luze hitzegiten agurtu dugu eguna. Kanpoan, petardo eta itxaferoak zarataka jarraitzen dute. Zorionez, ahaztua genuen gaur Independentziaren eguna zela bertakoentzat. Ez dugu desfile patriotikorik txupatu behar izan. Kontu kontari banan banan lokartu gara, fondoan oraindik ere itxaferoren bat entzuten delarik.

Washingtonen ere eguzkiak dotore jotzen du Ekainak 5, asteartea

Ederki deskantsatuta jaiki gara zabortegi desordenatua dirudien etxean. Atzo gauean sukaldeko paelan ikusitako xagua iada lotara joango zen. Gauzak jaso eta bart internet zuela ikusi genuen kafetegi senegaldarrera goaz. Kanpotarren komertzioez osatutako auzoa da lo egin dun hau. Honek atmosfera berezia ematen dio, Vietnam, China, Senegal, Mauritania… mundu guztietako txoko ezberdinetatik etorritako jendeak osatzen du auzoa eta denda bakoitzak mundu ezberdin bat dirudi. Egun batzuetan ezin izan dugu internet erabili eta gure egun libreetarako kontzerturik atera den edo ez begiratzea tokatzen zaigu. Gosaldu eta gaurko irteerari ekingo diogu. Gaur, klasiko bat tokatzen da, Washington DC, Estatu Batuetako hiriburua.

Washingtonera iritsi eta berehala topatu dugu Kapitolioa. Ez dakigu garbi zer den, baina aski ezaguna egiten zaigu eraikina. Telebistan, mila aldiz ikusia. Handik gertu aparkatu eta bagoaz eraikin ofizial hauek ikustera. Eraikin guzti hauek erraldoiak dira. Impresio handia egiten dute eta sekulako beroa egiten duen arren, alde batetik bestera ibiltzeko gogoak ez dizkigu erraz kentzen eguzkiak. Kapitolioa ikusi ostean, Etxe zuriaren bila goaz. Denak gertu daude. 3 km-tako eremua antzerako eraikinez josia dago. Historia museoa (Smithsonia), Justizia Palazioa, Estatu Batuetako artxiboa, Natura historiaren eraikina,… Hurrunetik ikusi dugu obelisko erraldoia. Hain ezaguna den monumento honen inguruan dago etxe zuria, bertarantz goaz. Haren frentean dago Lincoln Memorian eraikin mitikoa eta eskubitara dago Etxe-zuria. Gaur ere, lehertuta eta izerdi patzetan (bai, beste behin), 6 bat kilometro egin ostean, bagoaz lo egingo dugun tokira. Takoma Park herrixka lasaiera. Bertan, gure lagun Mough-ekin elkartu gara. 2004en Donostiako Etengabeko Zarata jaialdian elkarrekin jo genuela ohartu gara. Strong Intention taldearekin etorri zen Mough biran, eta guk, Erantzun taldearekin jo genuen urte hartan. Zein txikia den mundua (bai, beste behin). Lehen aldiz, sukaldean afaria prestatuko dugu gaurkoan. Hemen, dena, kanpoan eginda erosteko joera dute, baina gaur sukaldatzeko plana egin dugu Mough-ekin. Dutxatu, labadora jarri eta deskantsatzera goaz. Bihar, Kontzertua dugu Baltimoren. Egun libreak ondo daude, baina kontzertuak behar ditugu guk. Zuzenekoen yonkiak.

Bankuetan beti lapurrak eta alperrak Ekainak 29, asteazkena

(Ez, egunak ez dira errepikatzen NY-n. Atzoko “txapa mutturrean” fetxa gaizki jarri nuen eta gaur berriz errepikatzen da! Jejee)

Aski ezaguna da gure artean lapurrek bankuetan lan egiten dutela. Bankuak beraiek lapurrak direla. Baina alperrak direla ere esan beharra dugu. Orain arteko egunik aldrebesena ere beraien erruz gertatu behar. Goizean esnatu, gosaldu eta bagoaz umore honez metroa hartzera Halabeditik deia jaso eta elkarrizketa egin diguten bitartean. Brooklyn da helmuga beste behin ere. Atzo europar ekialdekoekin itxitako tratua gauzatu eta gidatzen itzultzea da asmoa. Horretarako, ordaintzea besterik ez zaigu geratzen. Noski, errusiar mafiari ezin zaio txartelaz ordaindu, eta hor hasi dira gure aldrebeskeriak. Ez txartelaz ordaindu ezin genuelako (hori suposatzen genuen, motzak gara, baina ez hainbeste). Tratua ixterakoan kotxeko papeleo kontuak eta txukun egiteak ematen digu beldur gehien, eskerrak lehen egunetan gure kontzertuetan egon den Mariana, Venezolar jatorriko gure lagunak, kontu guzti hauen inguruan informazio guztia eman digun eta tratua egiterakoan denean lagunduko digun. Hau dena martxan dugularik ordaintzea besterik ez zaigu geratzen. Furgoneta Pedroren tailerrean jaso behar dugu. Goizeko 10ak inguruan iritsiko ginela esan eta 12etan iritsi gara (bai… NY-n ondo moldatzen garela esan izan dugu egunotan, eta gaur metroz nahastu gara berriz… ejjeje eta buelta luzeagoa eman behar izan dugu gure geltokira iristeko. Hiria gehiago ezagutzeko badakizue). Pedrok barre egin digu 10etan azalduko ginela esan geniolako eta berandu gatozelako. Kuriosoa “ahorita”-ren erregeak berandu etorri izana leporatzea!.

4 kale beherago daude bankuak eta dirua ateratzera goaz. Bero ikaragarriarekin. Juduz betetako auzo honetan ez dugu arazorik izango diru eta banku kontuekin. Edo ez dugu espero behintzat. Baina txartela sartu orduko hasi dira arazoak. Kutxazaina automatikoak limite kontuak direla eta ez digu diru kopurua eman nahi, 3200 dollar atera nahi eta ezin. Leihatilara joan gara dirua ateratzera. Kutxako gazte kutxa erakustean, barre egin du bankuko langileak. Jostailu bat dela iruditzen zaie denei. (gure herriko Kutxako langileak horrekin dirua ateratzeko inongo arazorik ez dagoela esan zigun arren. Bidai guztietan izan ditugu arazoak ordea). Leihatilan ez da posible eta beste banku batera goaz. Han ere ez, ezin dirua atera. Han ere barre egin digute txartela ikustean. Hirugarrena Banco Santander da. Honek, hangoarekin harreman gehiago duelakoan, konfiantza gehiago eman digu. Berriz barre egin eta dirua atera ezin dugula esan digu. Dirua ea eurotan dugun galdetu eta eurotan badugu ezin dugula atera esan digu. (ez nuen inoiz horrelako aitzakia merkerik entzun). Malaostia ederrean jartzen hasi gara. Mila buelta ostean inork ez digu dirurik atera nahi eta gure txartelek ez dute funtzionatzen. Ez eta Visa famosoak ere!. Hau da hau!. Eguna aurrera doa. 15 minutuko kontua izango zena luzatzen ari da Banku kontuengatik. Kutxara telefonoz deitu, eta makina zikin horiekin hizketan denbora luzea eman ostean, eman diguten irtenbide bakarra internetez txartelen limiteak aldatzea da. Kuriosoa, hori ere guk egin behar, beraiek ezin omen dute hori egin. Orduan zertarako ote daude? Noski, hemen ez da erraza internet dun ordenagailu bat topatzea. Mundu guztiak bere ordenagailua edo mugikorra erabiltzen du eta ez dago lokutoriorik. Urduritasunak handitzen doaz eta soluzioak gutxitzen.

Bertako bankukoak ez digu telefonoa erabiltzen utzi, ez eta internet ere. Dei internazionalik ezin dutela egin eta bla bla bla. Furgonetako jabearengana goaz arazoa azaltzera eta barrez lehertzen hasi da. Espainian izana dagoela eta ederki ulertu digu gizonak. Txorakeri honekin berak lagundu gaitu internet duen txoko bat topatzen eta konfiantza pixkat hartzen hasi gara berarekin. Aurreiritzi gehien ematen ziguna jatorrena azkenean. Lokutorio latino batera eraman gaitu eta limiteak aldatzen saiatu gara. Limiteak ere limitea du ordea.. eta guretzat ez da nahikoa. Kuriosoa hau ere. Lokutorioko nagusiak The Doors jarri du fondotik, hain musika ederrak ere ez gaitu lasaitu. Riders on the storm, love me two times… eta This is the end kantuarekin batera bagoaz kalera. Limitea ahalik eta handien jarrita ditugun txartel guztiak erabilita behar dugun dirua lortuko dugulakoan. Beste banku batera sartu baina hemen oraindik ez digu dirua ateratzen usten. Momentutan dirua norena denaren zalantza ere sartzen zaigu. Ez al da ba gure dirua? Badirudi ezetz! Norbaiti eskatzen ari garela dirudi. Mila buelta ostean, eta Bruno gure lagun errusiarrak, gure furgoneta izango denean eraman gaitu beste banku batera, zorionez han ateratzea posible izan zaigu! AZKENEAN!! Arratsaldeko 18ak dira dagoeneko!

Bruno, txukun ari da bere lana egiten. Papeleo denak txukun egin dizkigu eta dena ia prest dago. Eskuz egindako matrikula ere. Hilabeterako balio duen matrikula. Segurua ere egina dugu eta dena txukun dugu. Pedro mekanikoari atzeko aulkia mugitzeko eskatu diogu. Aurrerago jartzea komeni zaigu kontzertuetako material guztia sartu ahal izateko. Egun osoaren ostean, furgoneta gurea da eta azkenean gidatu ahal dugu. Automatikoak dira hemen kotxeak. Oso handiak. Erraldoiak. Baina kamioilari sena atera eta bagoaz ttor ttor aurrea. Kasette bat dago furgonetan. REM taldearen single bat da. Bi abestiko kasette bat. Broklyn-en barrena bagoaz gure furgoneta berrian “loosing my religion” abestia bso bezala dugularik. Plazer momentu handia benetan.

Orain kitarrak eta ampliak begiratu behar ditugu, bihar dena lortu ahal izateko. Materiala, bigarren eskuan erosi eta saltzearen maixuak bihurtuko gara bi hilabeteotan. Bista pixkatekin eta gauzak ondo eginda oso merke aterako zaigu dena. Ea egia den!

Leher eginda baina pozik gaude. Kosta zaigu baina lortu dugu nahi genuena. East Harlem-era iritsi gara eta etxe ondoko tabernatxo arabe zahar batera goaz arroz pixkat barazkiekin jatera. Merke, goxoa eta asko. Zer gehiago behar dugu? Etxera itzuli garenerako berandu da jada. Ordenagailuan bigarren eskuko materiala bilatzen jarraitu eta lokartzen hasi gara banan-banan. Ni lehena, bihar jaikitzen ere lehena izango bainaiz. Eguneroko hau idatzi eta argazkiak eta bideoak jeisteko hartzen dudan tartetxo lasai hori aurkitu nahian.

Gure aiton amonek bazekitzen zerbait dirua koltxoi azpian gordetzen zutenean. Aixxx, behar baino gauza gutxiago ikasi genituen gure zaharrengatik! Eskuminak hemendik gure artean ez ditugun aiton amona guzti hoiei, eta bereziki zuri Amona Itziar (Rubia!!!)

Errusiar mafiarekin tratuan Brooklyn-en Ekainak 29, asteartea

08:00ak ingururako esnatu naiz gaurkoan ere, taldekidean oraindik ere lo daudela. Gustuko dut besteak baino lehenago esnatzea. Horrela, goizeko lasaitasunean, egunerokoa idatzi, emailak begiratu eta Euskal Herriko lagunekin kontaktua izateko tartetxoa hartzen dut. Argazkiak jeitsi eta “txapa mutturra” idaztera. NY-n eguzkia eta beroa hasten diren une “lasai” honetan. Eguzkia hasterako jada zarata ere martxan dagoelako hemen.

Taldekide guztiak ez daude guztiz lo, baten bat erdi esna dabil dagoeneko ohean bueltaka. Gaur ere furgoneta bila pasako dugu eguna, edo hori da asmoa behintzat. Brooklyn-era joatea da intentzioa. Bronx-en bezala, Brooklyn-en ere bada kotxeen salmentara dedikatzen direnen txoko bat. Coney Island-era joan behar dugu horretarako, Brooklyn hegoaldera. MCP Park beisbol estadioa, “parke de atrakzioneza” eta hondartza kokatzen diren gunea. Gure etxetik 24 metro geltoki ditugu, ia ordu terdiko bidaia metroz. Batzuk lo, besteak erdi lo, nahiko azkar pasa zaigu bidaia, eta bista interesgarriak ere ikusi ditugu bertatik. Manhattandik atera eta Brooklyn-eko zubia gurutzatzean “la gran manzana”ko Downtown eta Wall street ikusi ditugu, “La estatua de la libertad” ere ikusi dugu, oso urrutira.. baina lehen aldiz ikusi dugu. Azken metro geltokira iritsi gara, Brooklyn-eko beste puntara. Hau zertxobait ezberdina da. Eta itsasoko brisa freskoa ere suma daiteke. Mapa hartu eta bagoaz atzo gauean topatutako pare bat furgoneta ikustera. Gustuko ditugun bi furgoneta saltzen ditu tipo berberak eta ea topatzen dugun. Aurrez, etxetik deitu diogu saltzaileari eta gure nola hala helbidea zein den apuntatu ahal izan dugu. Bere ingelesa ere ez baitzen guztiz garbia.

Telefonoz eman digun helbidera iritsi aurretik ikusi dugu atzo gauean topatutako furgonetatako bat, kalean aparkatua dago eta berehala ezagutu dugu. Ederra da, gorria, handia eta oso luzea! 11 bidaiari sartzen dira eta autobus bat dirudi. Irripar txiki bat atera zaigu ikusi dugunean. Helbide zehatza topatzera jarraitu dugu furgoneta barrutik ikusi ahal izateko. Kotxeak saltzen dituzten “tailer” zahar batera iritsi gara. Berehala atera da saltzailea zer behar dugun galdezka. Internetez ikusi duguna azaldu, goizean deitu diogula esan, eta berehala erakutsi digu Dodge markako furgoneta gorri bat. Kalean ikusi duguna baina pinta hobea du. Furgoneta amerikar tipikoa da. Pinta ederra duen arren materiala sartzeko lanak izango ditugu honako honetan. Arratoi erraldoiren bat ere bizi den tailer zahar honetan errusiarrak dira nagusi. Haiekin hasi gara tratuan, oraingoz ikusitako bi furgonetak eskaini dizkigute. Batak itxura hobea du, duela gutxi rotorra eta frenoak konpondu dizkioten arren, bestea zaharragoa den arren, toki aldetik egokiagoa da. Tratuan ari garela hirugarren bat eskaini digu errusiarrak. Baina hau Brooklyn-eko beste toki batean dago. Bazkaldu eta aukeren inguruan hausnartzea erabaki dugu, ez dago erraza, bakoitzak alde onak eta txarrak ikusten dizkiolako bakoitzari. Baina garbi dugu gaur bertan erabaki beharra dugula. Ez digu konfiantza handirik ematen errusiar familia honek. Aurreiritzi gehiegi ditugu hainbeste pelikula amerikar ikusi ditugunok. Aixx , zein manipulatuak gauden.

Alferkeriak, bi hauetako bat aukeratu eta furgonetaren afera ixteko gogoa pizten digun arren, 3.furgoneta ikusteko beharra ere antzematen dugu. Metroa gustuko dugu, baina garesti xamarra iruditzen zaigu eta oinez ibiltzeari hartu diogun gustua ikusita oinez goaz, eguzkitan, Brooklyn iparralderantz. Izerdi asko eta hankak leher eginda, baina iritsi gara Pedrorengana. Errusiarraren furgoneta txukundu duen mekanikoarena. Furgoneta erakutsi eta oraingoan bai irripar erraldoia atera zaigu denei. Hau, bikaina da. Ez dugu mekanikaz ideiarik… baina energia ona transmititzen digu. Beste eskaintza bat ere badu guretzat Pedrok. Tratuan jardun ostean, tratua ixtea lortu dugu. Jajaj ez gara oso negoziante onak. Ez dugu furgonetaren prezioan xentimorik merketzea lortu. Baina oso ondo pasa dugu.

Etxeraka goaz metroz, buelta East Harlem-era. Gustura. Umore ona nabari da gure artean. Lortu dugulako kezka gehien sortzen ziguna. Orain, beste lagun baten bitartez ea bihar aseguruarena ixten dugun eta ampli eta kitarrak lortzea falta zaigu, baina hau errazagoa izango da. Nomada bizitza hasteko gogoz gaude. Gu, errepidean jarduteko jaio gara eta nekatu egiten gaitu geldirik egotea. Beste egun oso bat bueltaka jardun ostean, leher eginda gaude. Harro aldi berean hiri erraldoi honetan bakarrik mugitzen ikasi dugulako eta errusiarrekin tratua itxi dugulako. Pelikula bat dirudi honek momenturo. Etxean, bigarren eskuko materiala begiratzen lokartu gara banan-banan guztiok. Zurrunka festa hasi da.