Antolamendu falta Uztailak 24, Igandea

Ordu nahiko lo eginda esnatu gara Julioren etxean. Atzoko kontzertu eroaren ostean, gaur Los Angeles ezagutzera joateko asmoa dugu. Behin hemen egonda, ezin lotan denbora gehiegi galdu. Atzo, buelta txiki bat eman genuen eta ikusteko asko dagoela ohartu ginen, beraz, gaur zertxobait gehiago ezagutzen saiatuko gara. Guk, ez dakigu ezer LA-ri buruz. Baina tira, tipikoena Hollywood izanik, bertara eramateko eskatu diogu Juliori. Han ibili gara famosoen ibilbidean barrena, lurreko baldosetan dauden izarrak eta ezagunen izenak ikusten. Ziur mila toki interesgarri daudela hemen ikusteko, baina gu, turista tipikoak bezala, hantxe lurreko baldosei begira. Oscar sariak ematen dituzten antzokia eta antzerako toki mitiko asko ikusi ditugu bertan. Ez da beste munduko ezer, baina kuriosoa behintzat izan da ibilbidea. Mendi magalean dauden “Hollywood” hitzekin ere atera dugu argazkia (nola ez!!)

Soto auzoko mexikar batera joan gara bazkaltzera. Bertatik Ritorekin hitz egin dugu. Bera ari zen azken orduan guri kontzertua topatu nahian. Azken egunetan, bere berririk ez dugu izan eta gaur berarekin hitz egitea lortu dugu. Atzo kontzertua antolatu zigutenek, gaur beste kontzertu bat antolatzen zuten beste toki batean, bertan jotzeko gonbitea luzatu digute. Ritok, beste kontzertu bat ere topatu digu. Hasiera batean, biak jotzeko asmoa genuen arren, elkarrekin hitz egin ondoren bi kontzertuak elkartzea onena dela pentsatu dugu. Beraz, LA-ko 6 talde, bi kanadiar eta Texas-eko talde batekin arituko gara zuzenean gaurkoan. Musika tresnak saltzen dituzten denda batean izango da kontzertua eta pinta ona du. Atzo, gure kontzertuan izandako asko joango dira bertara eta gogotsu gaude.

Ritoren etxean egon gara arratsaldean kontu kontari. Kanadiarrak iritsi bitartean, bere taldeari eta hemengo eszenari buruz hizketan aritu zaigu. Kanadiarrak iritsi dira. Texas-ekoak ez. Bidean geratu dira. Gidatzeko gehiegi edan dutela eta ez dira LA-ra iritsiko. Kuriosoa benetan. Beraz, ekipoa osorik gaudenez, bagoaz kontzertuko aretora.

Jende pixkat badago gu iritsi garenerako. Atzoko kontzertua ikusitako jende ugari dago bertan eta asko gerturatu zaizkigu kasu egitera. “españa, españa” esaten digute denek, eta pazientziarekin azaltzen diegu ez garela espainiarrak! (pazientzia ere pixkanaka bukatzen den arren!). Antolatzaileak, bertako talde pare bat hasiko direla esan digu, gerora, jende gehiago gerturatzen denean, gure txanda izango dela. Jende asko dago gu ikusteko gogoz eta gu ere oso gogotsu gaude. Atzoko kontzertu bikainaren ostean gaur ere kontzertu on bat izango delakoan gaude, gainera bolumenarekin ez dugu arazorik izango gaurkoan. Biran gatozen talde denak elkarrekin joko dugu. LA-ko bi taldeen ostean, kanadiarrak hasiko dira eta ondore gu. Kontzertua hasita zegoela, kanadiarrak etorri zaizkigu ea axola zaigun guk beraien aurretik jotzea galdezka. Guri, berdin zaigu noiz jo, beraz, baietz, arazorik ez dagoela esan diegu. Beranduxeago, nekatuta daudela eta ea beraien ostean jo ahal dugun galdetu digute. Nahiko mareatzen ari garen arren, arazorik ez dugula esan dugu beste behin ere. Kontzertua aurrera doan heinean, orden aldaketa dexente izan dira. Bertako talde gehiago agertu dira eta kontzertua luzatzen ari da. Azkenean, lehen kanadiarrak hasi dira eta kontzertu luze xamarra eman ostean, orain arte ikusi ez dugun antolatzaile bat agertu da. Presa handia dagoela eta geratzen diren talde bakoitzak 10 minutu jotzeko erregutu digu. Denak material berarekin eta kantu gutxi batzuk. Hiruzpalau. Bigarren kanadiarrak, asko tardatu dute hasi direnerako. Gu, jada urduri gaude, baldintzak uneoro aldatzen ari dira arratsalde osoan zehar eta ez dakigu kontua nola geratuko den. Antolatzaile batek 25 minutu, gure materialarekin izango ditugula dio, beste batek ezetz, 10 minutu bakarrik. Azkenean, bigarren kanadiarrak luzatzen ari direla ikusita 5-6. Kantuan bukatzeko esan die antolatzaileetako batek (presa zuenak). Guk, dagoen materiala hartu, gure kitarrak hartu eta jotzeko prestatu gara, nola ahala, baina moldatuko gara 10 minututxo jotzeko. Jendea, gu ikusteko gogoz dago eta sekulako gogoarekin gaude. Baina, zoritxarrez, lehen nota jo aurretik, dendako jabea etorri da mikroak kentzera. Kontzertuak ezin duela jarraitu esan du eta gu jo gabe geratu gara. Tonto aurpegia amorruarekin nahasten ari zaigu. Antolakuntza eskasagatik jo gabe geratuko gara. Inoiz baino jende gehiago gure zain dagoenean. Antolatzaile batzuek izan duten fundamentu faltak amorrua sortzen digu, baita bigarren talde kanadiarrak ere. Denborarik etzegoenean, oso mantso ibili direlako. Azkenean, arratsalde osoa zain egon ostean, mila orden aldaketa egin ostean, jendeari noiz jotzen genuen mila aldiz esan ostean, jo gabe gelditu gara. Kitarrak, aurpegi tristez jasotzen ari garen bitartean, “volver , volver” abesten hasi dira zaletu batzuk. Eskertzen da babesa. Amorrua nola ahala tragatzen ari gara gure gauzak jasotzen ditugun bitartean. Bertako lagun asko, denetik egiten saiatu dira, guk pixkat jo ahal izateko. Baina ez da posible izan. Unerik gozoenak eta gogorrena LA-n. Erdi tonto, erdi triste , erdi amorru aurpegiarekin, bagoaz Julioren etxera. Bera ere sekulako bajoiarekin dago. Esan diogu berak errurik ez duela. Beregatik ez balitz, ez genuke atzoko kontzertua jo ere egingo. Beraz, oso eskertuta, bihotzez eskerrak eman, besarkada handi bat, eta lotara goaz.

Barrukaldera beste behin
Uztailak 25, astelehena

10:00etan hitzartu genuen atzo esnatuko ginela. Iratzargailuak jo du eta jaikitzera gindoazenean… falsa alarma! Norbaitek Albixuri mobilera deitu dio eta ez dugu oraindik esnatu beharrik! (hau poza!) Oraindik goizeko zortziak dira! Beste bi ordu ditugu lotarako. Esnatu, Julioren familia penaz agurtu eta bagoaz gosaltzera. Atzo bazkaldutako mexikarrera goaz gosaltzera. Wifi-a dutela eta internet begiratu beharra dugunez gaurko kontzertuko helbidea lortzeko, bertara goaz. Ohikoa dugun gosari-bazkaria egin eta ordenagailua piztu dugunean hartu dugu eguneko sustoa. Ez da ordenagailua pizten. Bertan ditugu birako datu pila bat eta orain arte atera ditudan argazki eta grabatutako bideo guztiak. Lan guzti hori galduz gero… bosgarren pisutik botako naiz! Jeje (bueno, jeje orain…. Goizean ez hainbeste!). Gosaldu eta ordenagailuak konpontzen dituzten denda batera joan eta datuak salbu dira, beraz, dotore! Partizio bat egin eta sistema operatiboa berriz instalatu beharko dugu, baina, Fresnora iristeko, kilometro dexente ditugu beraz, bideari ekingo diogu oraingoz.

Fresnora iritsi eta kontzertuko tokia itxita dagoela ikusi ostean, ordenagailu denda batera joan gara. Zorionez, bertan, dendariari gertatutakoa azaltzen ari garela, ordenagailua piztu egin da. Disko gogor bat erosiko dugu datuen kopia egiteko eta kitto, salbu gara, oraingoz! Jeje (orain bai jeje)

Kontzertua dugun etxean 18etan egina dugu hitzordua eta ordua denez, etxeraka goaz. Bertan, Omar-ek egin digu harrera. Etxea nahiko zikin dago (ohikoa hau ere) eta Omarrek, zikinkeriari erreferentzi eginez, “it is a realy DIY place” esan digu (guztiz Zuk Zeuk Egin filosofia daraman gunea da). Ez dugu ulertzen nola nahasten dituzten bi terminoak. DIY, gauzak norberak egitea da. Narratza izatea narratza izatea da. Baina, hemen, askotan nahasten dituzte bi terminoak (etxe okupatuak, narratzak izan beharra dutela bezala. Ez dut inoiz ulertu eta ez dut inoiz ulertuko).

Ska-punk eta hardcore taldeak hasi dira gure aurretik. 3 taldek jo dute eta ez dabil jende gehiegi gaurkoan. Astelehena da eta normala iruditzen zaigu (nor etorriko da ba inork ezagutzen ez gaituen toki honetara astelehen batean?). Kostaldeko haize freskoa urrun geratu da. Hemen, barrukaldean, bero egiten du berriz. Kontzertu gelan ere bero handia egiten du. Dena prestatu eta gogor hasi dugu kontzertua. Arraroa eta dena egiten da talde guztia elkarrekin berriz. Indartsu sentitu gara zuzenekoan, denok elkarrekin berriz. Kontzertu ederra eman dugu eta gustura bukatu dugu. Ez gara ohitzen oraindik kontzertua bukatu eta oraindik 22ak izatea. Goiz dira hemen kontzertu asko. Bihar eta etzi kontzertu bikainak ditugu. Abrupteko lagunak antolatu dizkigute Oakland eta San Franciscon. Azken hiri honek, interes berezia sortzen dit. Ikusiko dugu nola joaten den. Zerbezatxo batzuk eta kontutxo batzuk kontzertua eman dugun etxe atzeko parkean, gau giro bikaina dago eta.

Kaliforniarantz Uztailak 22, Ostirala

Sekulako beroarekin esnatu gara Las Vegasen. Atzoko kontzertua oso ona izan zen. Lehen aldiz, beste taldeetako musikari, ikusle eta zaletuak, denak elkartu ziren gure kontzertuan. Hemen, ohitura handia dago, nobere taldeak jo ostean alde egiteko. Atzo ordea, kontzertuko lehen bi taldeetan ez zen jende gehiegi sartu tabernara, jende gehiago zegoen kanpoan barruan baino. Baina gure kontzertua hasi zenean, denak sartu ziren eta eromen handia egon zen kontzertuan. Musikari kasu gehiegi egin gabe oso biolento dantza egiten zuenik ere bazen arren kontzertua ederra izan zen.

Beroa hemen jada jasanezina da, baina, zorionez, bagoaz Kaliforniara. Pazifikoko haize freskoa jotzen duen kostaldera! San Diegon jotzen dugula suposatzen da. Suposatzen da esaten dut, zeren, oraindik ere kontzertua konfirmatzeke dugu. Azken unean erori zitzaigun aurrez konfirmatua genuen kontzertua, eta beste lagun batek zerbait topatu ahal digula esan digun arren, ez dugu ezer jaso eta gaur gauean kontzertua izanda… ez dut uste ezer aterako denik.

Zorionez egia da, Kaliforniara gerturatu ahala, haizea freskoagoa nabari dugu. Ederra oparia! San diegora iritsi gara, 5-6 orduko bidaiaren ostean. Hiri interesgarria dirudi. Kostaldeko hiria da, Mexikoren muga oso gertu dagoelarik. Zentrura gerturatu gara, internet begiratzera. Ea kontzertuaren berririk dugu. Zoritxarrez, ez dugu berririk, beraz, ez dugu ez kontzertu, ez lotarako tokirik. Aparkatu eta San Diego ezagutuko dugu, zerbait afaldu eta eguna lasai hartu. Bihar, goizean goiz mugitu beharra gara, Legoland bisitatzeko asmoa duelako taldekide batek. Beraz, gauen hiritik buelta bat eman ostean, bideari ekin eta bideko atseden gune batean geratuko gara lotara. San Diegoko erdigunean jende pila dabil. Diru asko dagoela nabari da hemen inguruan. Turismo asko. Baina afalostean, besteak kafea hartzen zuten bitartean, erdigunetik atera eta bueltaxka bat ematera joan naiz. Eskale mordoa ikusi ditut kalean lotan. Orain arte ikusi ditudan gehienak. Minutu batzuk lehenago, antzoki batetik ateratzen ari zen abeslari ezagun bati bidea itxi diote trafikoarekin arazorik izan ez lezan. 10-15 maromok errepidea moztu dute, artista hau lasai irten zedin. Kuriosoa, batzuei errepidea ixten diote lasai ibil dadin eta beste batzuei hiriko gune guztiak ixten dizkiete, kalean lo egin behar dutelarik.

Los Angeleseko eromena Uztailak 23, Larunbata

Legolandera bidean geratu ginen auzoan esnatu gara. Belardi batean egin dugu lo. Etxerik gabe batek esnatu gaitu, bertan lotan harrapatzen bagaituzte isuna jarri ahal digutela esanaz. Beraz, esnatu , gosaldu eta Legolandera goaz. Bertan utzi dugu taldekidea eta gainontzekoak hondartzara goaz. Uda osoan lehen aldiz goaz hondartzara. Eguzkiak gogor jotzen duen arren ederki sartu da pixkat hondartzan etzan eta bainu bat hartzea. Birako bigarren bainua, honek uda sentsazio gehiago ematen digu (jejej zarauztarrak gera gero!).

Eguerdiko hiruretan Los Angelesko aireportura joan gara. Bertan jaso dugulako Humilitateko bigarren abeslaria. Lana dela eta ezin izan du bira hasieratik etorri eta gaur iristen da, geratzen den hilabetea gurekin egiteko. Gogotsu dator eta indar eta haize freskoa ekarriko digu Arrona jaunak. Hilabete goaz 24 ordu elkarrekin eta ederki etorriko da falta izan den abeslariaren indar freskoa.

Juliok, bere etxean hartu gaitu. Bere familiak sekulako ongi etorria egin digu. Mexikarrak dira denak. Aspaldi hona etorriak dira. Beraien etxea, gure etxea dela errepikatu digute. 3 urte dituen Ashley-k ere horixe bera esan digu. Asko eskertzen da horrelako goxotasuna etxetik kanpo zaudenean. Los Angeleseko auzo japonesa ezagutzera eraman gaitu eta ondoren beraien etxean afari oso goxoa eman digute. Flipatzen ari gara familia hau zein jatorra den. Ilusioa egiten die gu bertan egoteak. Ea egunen batean Euskal Herrira etortzen diren eta afari eder bat eskaini ahal diegun.

Kontzertua etxe baten atzeko patioan da. Iritsi eta jende pila bat dagoela konturatu gara. Kontzertua emateko tokiak azpiegitura oso eskasa duen arren, jende asko dago eta giro bikaina egongo dela dirudi. Lehen taldea jotzen ari da eta inork gutxi egin die kasu. Ska-punk taldeak dira gaurko gehienak. Bigarren taldean hasi denerako jendez gainezka dago ingurua. Ska doinuak jotzen hasi dira eta jendea dantzan hasi da. Giroa berotzen hasi da. Momentu batean, argiak itzali eta denak isiltzeko esaten hasi dira. Aurrez, abisatu digute, polizia etortzen bada horixe egiten dutela. Argiak itzali eta jende dena isilarazi. Festarik egongo ez balitz bezala egiteko. Egia esan kuriosoa da. 10-15 lagunekin logikoa izan daiteke. Baina 100 pertsonatik gora dauden kontzertu batean, hau nahiko xelebrea iruditzen zaigu. 5 minutuz “isilik” egon ostean, kontzertuak aurrera jarraitu du. Bolumenarekin arazoak izango ditugula ikusten dugu jotzen hasi aurretik. Jotzen ari den taldeari bolumena jaisteko esan diete eta guk askoz ere altuago jotzen dugu. Beraz, soinu frogarik egin gabe, dena prest utzi eta zuzenean hastea erabaki dugu. Julio gure lagunak, gure saioa aurkeztu nahi du. Dena prest dugula ikusi duenean, jendeari oihuka, gure taldea aurkeztu du eta jotzen hasi gara. Erritmo mantso samar batekin hasi gara, baina lehen minutuan doinu azkarra sartu dugun momentuan eromena lehertu da. Mundu guztia dantzan hasi da. Gure gainera erori dira asko, ni ampliaren gainera erori naiz eta abeslariak ere bateriaren gainera erori dira. Lurreko hautsa ere botatzen hasi dira batzuk eta arnas hartzea ere kostatzen da. Ni, ampli atzean jarri behar izan naiz, besteen aurrean lagun batzuk jarri dira babesten saiatzeko. Batzuk zuhaitzetatik saltoka, besteak mahai gainetik saltoka… inoiz jo dugun kontzerturik eroena izan da. Bolumena inoiz baino baxuagoa izan den arren… kontzertua eromen galanta izan da. Sekulako gozatua hartu dugu. Azken kanta ezin izan dugu bukatu, gure abeslarietako bat 4 bat ikuslerekin batera bateri gainera erori delako eta bateri guztiak lurretik bukatu duelako. Eskerrak lagun batzuek gure ekipoa heldu pixkat zaindu duten,… bestela gaurkoan ampli gabe itzuliko ginateke etxera.

Riders On The Storm Uztailak 20, Asteazkena

600 Kilometro genituelakoan esnatu, baina, 750 kilometro ditugu egiteko gaurkoan Tucson-era. Lo pixkat egin ahal izan dugu eta internet begiratu ostean patxadaz atera gara. 4. Kiometroa egitera iritsi gabe, furgonetak, antikongelante likido usaina botatzen duela ohartu naiz. Pixkat aurrerago, korreak ondo heltzen ez duela ohartu eta gelditu egin gara. Gelditu eta gure motorretik ke zuria ateratzen dela ikusi dugu. Kakalarri aurpegia jarri zaigu denoi. Mekanikaz ideiarik ez dugu baina larria dirudi. Frank, gure mekaniko partikularrari deitu, eta tailer batera gerturatu gara. Jator asko hartu gaituzte mexikar jatorriko mekanikoek. Zorionez, ura garraiatzen duen tubo bat solte dago. Hori dela eta likido dena galdu eta radioadorea berotu da. Konponketa erraza zorionez. Denbora pixkat galdu dugu konponketekin baina dena prest bideari ekiteko.

Gaur, Tucsonera bidean, desertuko zatirik gogorrena gurutzatu behar dugu. Gogotsu gaude. Orain artekoa ez baitzaigu oso gogorra iruditu. Gaurkoan ordea, desertuak, bere aurpegirik gogorrena erakutsiko digu. Gogorrena eta ederrena. Bi ekaitz ekiditea lortu ondoren, beste bi ekaitz bete betean harrapatu ditugu. Euri jasa ikaragarria aurrena, hondar erauntsia ondoren, eta amaitzeko, ekaitz elektrikoa. Sekulakoa izan da. Gogorra bezain ederra. Gainera, bukatzeko, ekaitzen ostean geratzen den kolore indartsua, eguzkiaren azken izpi naranjekin nahastu eta inoiz ikusi dugun ilunsentirik ederrenetakoa oparitu digu desertuak.

Tucsonen Alex eta bere semea genituen zain. Biak elkarrekin talde bat duten arren, gaur Alex-en beste taldeak joko du gurekin. Harrera bikaina egin digu bikoteak. Semeak 12 urte inguru izango ditu. Afaltzera, janari begetarianoa dagoen jatetxe batera eraman gaituzte. Bertan, internetera sartu eta Gran Canyon non dagoen begira hasi gara. Badakigu egunotan gertu gabiltzala eta ikustera joan nahi dugu. Kilometroak ikusi ostean, biharko eguna da gertuen izango garena, beraz, gaur 750 kilometro egin ostean, kontzertua jo eta zuzenean atera beharko gara. 1000 kilometro ditugulako Las Vegas-era Gran Canyonetik pasata. Beraz, Las Vegas-en 19:00etarako egoteko, eta Gran Canyon ikusi ahal izateko aukera bakarra dugu. Leher eginda gauden arren horixe da erabakia. Nik furgonetan siesta txikia egin dut gure kontzertu aurretik. Beste bi taldeak jotzen ari ziren bitartean. Gure kontzertua ederra izan da. Baina gaur ere jo eta berehala itxi dute taberna. Beraz, furgonetan sartu eta bagoaz berriz errepidera. Egun osoa furgonetan daramagunan sentsazioarekin. Musika klasikoa jarri dut bideko banda sonora gisa. Besteak , berehala lokartu dira. 4 ordu oso gustura gidatu ditut. Eguna argitu den arte. 100 kilometro bakarrik falta zaizkigu Gran Canyon-era iristeko!

Gran Canyon de Arizona + Las Vegas Uztailak 21, Osteguna

Bidai luzea eta gogorra zirudiena uste baino errazago egin dugu. Goizeko 8etarako Gran Canyonen ginen. Egia esan behar bada, esfortzuak merezi izan du. Zoragarria da hau. Bizi osoan zehar Gran Canyon del Colorado bezala aipatu digutena, Gran Canyon de Arizona da. Arizonan bertan baitago. Flipatzen jardun gara naturaren edertasun honekin. Argazki dexente atera eta bueltaxka bat eman ostean, Las Vegas aldera atera beharra dugu. Hauxe da biran aritzearen alderik txarrena. Toki gehienetan oso denbora gutxi egon ahal zarela (alderik txarrena askotan eta onena besteetan! Jejeej)

Beroa ikaragarria da. Desertua bere alderik beroena erakusten ari zaigu gaurkoan. Furgonetako lehioak irekita, labe barrutik datorren haizea sartzen dela dirudi. Honek, nekea handitzen digu, baina, zorionez, bidean, laku zoragarri bat topatu dugu. Las Vegas-etik 30 mila ingurura topatu dugu paradisu txiki hau. Ura beroa zegoen arren, zoragarria izan da bidaiko lehen bainua hartzea. Asteak daramatzagu 30 bat gradutik jeitsi gabe. Gaur, 40tik gora ere baditugu, eta kuriosoa, ekialdeko kosta guztia gurutzatu ostean, desertuan hartu dugu lehen bainua! Eta zoragarria izan da gainera!

Uretatik atera garenerako lehorrak geunden arren, berehala iritsi gara Las Vegas-era. Takeria batean jotzen dugu gaurkoan. Mexikar takoak egiten dituzten taberna batean. Kontzertu asko antolatzen dituzte bertan, eta pinta ona du gaurkoak. Kontzertuan, 4 talde izango gara. Kanadiar bat, bertako bi eta gu. Gaur, kontzertu ostean, Las Vegas erdigunetik osteratxo bat egiteko gogoa dugu. Argien hirian galdu, Kasinoak bixitatu (dirurik utzi gabe noski) eta bihar desertua agurtuko dugu. Kalifornia da gure hurrengo geltokia. Pazifikoko haize freskoa hartzeko gogoz gaude. Desertuaz asko gozatu dugu. Baina, haize freskoa ere ederki sartuko da. Asteburuan gainera gure beste abeslaria ere etorriko da. Beraz, behingoz, taldea osorik izango gara. Gaur, kontzertu aurretik bukatu beharra dut egunerokoa. Bihar kontatuko zer moduz joan den. Baita kasinoetan aberastu garen edo beti bezain pobre eta zoriontsu jarraitzen dugun. Bitartean, muxu bana denoi.

Metralleta taldeko kideak Zaragoza, Madril eta Urretxu aldean egongo dira astebukaera honetan kontzertuak eskeintzen. Ostiral honetan bertan, Zaragozako Arrebato aretoan egongo dira, ondoren Madrilera joan eta Lets go tabernan jotzeko. Bira txiki honi amaiera emateko, Urretxu-Zumarragako Gaztetxean joko dute, Miner taldearekin batera. Azken kontzertu hau gainea, KKinzona irratiak zuzenean emitituko du eta dena ongi badoa, Zarauzko Arraio irratian ere entzun ahalko da.

Frank eta bere familia Uztailak 18, astelehena

Furgoneta konpontzea da gaurko zeregin nagusia. Bueno, eta harekin San Antoniora joatea. Bertan, kontzertuaren ostean bideari ekin behar diogu. Agian bira osoan zehar izango dugun biderik luzeena dugu gaur gauean. 1300 kilometro desertuan barrena. Ilusio berezia egiten dit desertuan gidatzeak. Gogotsu nago. Atzo, Frank-ekin egon nintzen gidatzeaz hizketan. Bera ere zaletu amorratua da. Desertuan flipatu egingo nuela esan zidan. Ikaragarria dela izarrak nola ikusten diren bertatik. Gidatzen asko entretenituko nintzela.

Bere tailerrera joan eta bere anaiak egin digu arrera. Aitarena da tailerra eta bi semeek egiten dute lan bertan. Potentzia ikaragarriko motorrak egiten dituzte bertan. Gure furgoneta begiratzen duten bitartean Frank-ek bere kontxea utzi digu disko denda batera joateko. Bertara joan, diskoak begiratu, batzuk erosi, gureak saldu eta bere kotxea arrankatzerakoan arazoak hasi dira. Kotxeak ez zuen arrankatzen. Hau panorama! Utzi diguten kotxea ere izorratu ahal dugu? Carlos Sainz dirudigu! Berari deitu eta normala dela esan digu. Bere kotxea, tailerrean sobratutako piezekin egina dagoela eta trukoa du arrankatzeko. Mila aldiz saiatu ostean (pintzekin eta guzti) ez dugu lortu. Azkenean, furgoneta handi bati lotu behar izan dio arrankatzeko.

Arratsaldea tailerrean pasa dugu. Konponketa, uste baina gehiago luzatu zaigu. Baina furgonetarekin arazoa izateko egunik egokiena zen gaurkoa! Presa handirik ez dugun eguna, eta konfiantzazko tailer batean. Zorionekoak gu. Oso prezio onean egin digu dena gainera Frank-en familiak. Oso eskertuta agurtu gara. Abendu inguruan gurera bisitan etortzeko plana egin dugu berarekin.

3 ordu terdiko bidaiaren ostean iritsi gara San Antoniora. Kantina antzeko batean da kontzertua eta iritsi garenerako lehen taldea jotzen ari da. Thrash zaharra egiten dute. Oso ongi egin ere. Bigarren taldea, neskek osatutako taldea da, hauek ere kontzertu txukuna eman dute. Hauen ostean, beste talde bat eta gero gure txanda da. Kontzertu beroa izan da. Jendea oso gertu nabaritu dugu eta dantzan bukatu dute gure saioa. Gustura gaude. Baina, hemen ohikoa den bezala, kontzertua bukatu eta tita batean itxi dute taberna. Oraindik ere izerditan gaudelarik, zerbait afaldu, antolatzaileengatik agurtu eta errepidera goaz berriz. Gaur ez dago lo egiterik. 1300 kilometro ditugu Alburquerquera. Beraz, hit the road (jack)!

Desertuan barrena Uztailak 20, astelehena

Furgonetan eman dugu eguna. Gau osoa gidatzen eman ostean, eguna ere, horretan eman dugu. Alburquerquera iritsi garenerako arratsaldeko 18:30ak ziren. Gaur kontzertua arratsaldez dugu. Hiri bertan Canibal Corpse eta Exumed taldeen kontzertua baitago. Jende gehiena bertara joango delakoan, aurreratu dute gure kontzertua. Bidai gogorra bezain interesantea izan da. Gure kasetez gain, irratiak oparitu dizkigun mexikar abestiak, musika klasikoa etab izan dugu bidaide.

Bidean, internet ere begiratzeko astia hartu dugu. Bertan, bi lagun kexaka nituen idazten ditudan egunerokoak luzeegiak direlakoan. Zer pentsatua eman dit honek bidean (denari bueltak emateko denbora dago 1300 kilometroko bidean jeje). Bizitza arinegia egiten ari garela iruditzen zait. Dena geroz eta laburragoa da. Testuak twit dira gaur egun. Argazki pare bat eta hitz gutxi, erraz jan dezagun. Mastikatu gabe tragatu dezagun. Dena lehen kolpean jasotzeko modukoa egiten dugu jada. 8 minutuko bideo bat ikusteko ere jada ez dugu tarterik. Lehen kolpean eta arin sartzen dena bakarrik onartzen dugu. Hau, harremanetara ere pasa dela iruditzen zait, elkarrizketak ere geroz eta arinagoak ez ote diren beldur naiz. Normala iruditzen zait nire “kronika” hauekin aspertzea. Ez naiz idazle abila. Ezta historiak kontatzen abilidade berezirik duena ere. Baina tira, aspertzen bazarete… sentitzen dut. Beti dago ez irakurtzeko aukera!

Desertuak interes berezia sortzen zidan. Baina bide txikiagoak ere espero nituen. Pelikuleroegia zen agian nire aurreiritzia. Baina tira, oraindik , egunotan, ibilbide motzagoa dugunean, bide txikiagoetan galtzeko aukera izango dudan esperantza dut. Autopista antzeko bide batetik etorri baikara uneoro eta Monegros eta inguruaren antzekoegia egin zait paisaia. Lehorragoa espero nuen. Baina asko gustatu zait. Hain bakarrik sentitzea, polita da. Gasolinarik gabe geratzearen beldur hori. Hain gertu laguntzarik ez dagoela jakitea. Bere puntua eman dio.

Kontzertua ere zoragarria izan da. Post-rock talde batek eman dio hasiera gaurkoari. Oso talde interesgarria. Inoreneroni gogoratu dit momentu askotan. Bigarrenak doom musika eigten zuten. Hauek oso astunak egin zaizkit. Bi abesti luzez osatu dute beraien zuzenekoa. Musika mantsoa asko gustatu ahal zait. Baina errepikakorregia egin zait gaurko taldea. Gure saioa ederra izan da. Jendea pixkanaka berotu da eta aretoan zeudenak oso gustura antzeman ditugu. Ez zegoen jende gehiegi. Zaila zen gaurkoa. 4 kontzertu zeuden hiri berdinean eta gu ez gaitu inork ezagutzen. Asteartea da gainera! Baina bertaratu direnak oso ondo pasa dute eta hori asko da guretzat. Bukatu ostean, taldekideak Canibal Corpse eta Exumed ikustera joan dira. Ni, lehertuta nago eta etxera noa zuzenean. Kontzertuan izan diren gazte batzuek beraien etxera garamatzate. Hantxe beraiekin kontu kontari eta musika entzunaz agurtu dut eguna. Egunerokoa idatzi, argazkiak errepasatu eta bihar Tucson-era ditugun 600 kilometroak egiteko gogoz.

Surf+Punk+HC+Balck Metal = VII.Gerrate Mundiala Uztailak 16, Larunbata

Pure Hell taldearen bideoak ikusten lokartu nintzen atzo. Howie-k bere etxera erman gintuen. Atzo komentatu nizuen talde mitiko horretako kitarjolea. The Pallbearers taldeko kitarjolea. Bertan, musika eta bideoak jartzen hasi zen. Ez da lehen aldia, biran zehar, etxera eraman gaituzten lagun askok jarri digute musika ordu txikietan. Gu lotarako ere ia indarrik ez dugunean. Ni, bigarren abestirako lokartu nintzen. Gaur goizean, bere lagunak etorri direnena, esnatu naiz, ate joka aritu dira, beste inor altxa ez denez, nik ireki diet atea. Gainean neke asko genuen akumulatua eta tartean esnatu garen arren, 15:00ak ziren esnatzerako. Gaur, kontzerturik ez genuenez, Houston-era joateko asmoa genuen. Baina atzo gauean, Howie-k esan zigun Creepy Fest-en pare bat talde erori zirela larunbaterako eta jo ahalko genuela. Zoragarri. Gaur, Siberia eta Hi Ho tabernetan. Bata bestearengatik 60 metrora daude. Siberian da lehen kontzertua, ondoren jarraian Hi Ho tabernan eta horrela txandaka 11 talde pasa arte. Gu, 11enak izango gara.

Furgonetak egiten digun zarata arraro bat dela eta mekaniko baten bila jardun gara arratsaldean. Topatu dugun lehenak, motorra hozteko erabiltzen den likidoa galtzen dugula aipatu digu. Hori dela eta egiten digu zarata eta horregatik ez digu oso ondo heltzen korreak momentu batzuetan. Arazo handiegia ez dela esan digu, egun batzuk jarraitu ahal dugu, baina ahal dugunean begiratu eta nondik galtzen dugun begiratzea gomendatu digu. Bihar Houston-en jotzen dugu eta Astelehenean San Antonion. Beraz, kilometro gutxi ditugunez, Astelehenean eraman beharko dugu furgoneta tailerrera.

Lehen kontzertua bukatuta iritsi gara Siberia aretora. Jasotzen ari diren bitartean hurrengo kontzertua hasi da Hi Ho tabernan. Giroa bero dago. Baina The Sluts taldea hasi denean hasi da erotzen festa. Pogo bortitza sortu da ikusleen artean. Egun hauetan, New Orleans-en ezagutu ditugun lagun eta musikari guztiak daude hemen. Denak etorri dira gaurko zitara. Aspaldian hemen bizi garela dirudi. Jende pila ezagutzen dugu jada hemen. Atzo jo zuten taldekide eta ikusleen artean lagun asko egin ditugu. Jendea pixkanaka enteratzen hasi da gaur bertan jotzen dugula eta gogoz daude denak. Aretotik aretora kontzertuak aurreraka doazela eromena deskontrolatzen ari da. Punk Rock taldeak hasi dira eta surf musika egiten duen The Bills taldearekin ere eromenak jarraitu du. The Sluts taldeko kide berberak jotzen duten beste taldearekin ere eromena goraka doa. Black Metal taldearekin hasi da gerra. Pogo oso bortitza egoteaz gain zerbeza, botila, zakarrontzi, mikroen hanka,… milaka elementu dabiltza aretoan zehar egan. Gu, flipatzen ari gara. Jende asko eta sekulako giroa dago. Gure gusturako zertxobait biolentoegia den arren. Lehen zaurituak ere ari dira aretotik ateratzen. Txorkatila txikitu duen gazte bat, eskuan zauria egin duen beste bat, buruan kolpea izotzarekin lasaitu behar duen beste bat,… Ez dugu uste gure kontzerturako indarrik geratuko zaienik inori, baina ikusiko dugu.

Gaua aurreraka doa dantzan dabiltzan ikusleak kontzertuz kontzertu jarraitzen duten arren, ikuslearen zati batek etxerako bidea hartua du iada. 10 talde igaro dira orain arte eta inork ez du hemen ohikoa den errepertorio motza jo. Denek nahi dute ahalik eta gehien jo gaurkoan. Gure txanda ere iritsi da. Bada inor bizirik oraindik. Kuriosoa den arren, lehen aipatutako zaurituak lehen filan jarraitzen dute gerra ematen. Bata, gau oso dabil hemen. Atzo Checkpoint-en izan zen gu ikusten. Zoragarria iruditu zitzaiola eta DRI eta antzerako taldeekin konparatzen gaitu. Gau oso dabil, Albixu, gure baterijoleari piropoka (bueno, niri botatzen dizkit piropoak. Albixu naizelakoan, bateria nik bezala inork ez duela jotzen esaten dit uneoro. Egunero galdetzen digute, hiruzpalau aldiz, ea albixu eta biok anaiak garen. Biok , bizar luzea daramagu, baina anaiak izaterainoko antzik ez dugula uste dugun arren). Kontzertu aurretik, soinu teknikariari eta soinua guk jarri ahal genuen galdetu diogu. Nahiko modu petralean eman digu ezezkoa. Honek pixkat amorrarazi gaituen arren, kontzertuarekin hasi gara. Jendea gerturatu da, aurreko tabernako azken kontzertuaren ostean, jaialdiko azken kontzertua ikustera. Egunotan egindako lagun asko ditugu aurrean gozatzeko prest. Lehen abestitik dena (edo geratzen zaien dena behintzat) ematen ari dira. Gure lau abestiren ostean, orain arte, inoiz jo ez dugun Poison Idea-ren “Plastic bomb” abestia jotzea erabaki dugu. Pogoan dabiltzanak merezi dute. Sekulako festa sortu da bertsioarekin. Eskola zaharreko asko daude eta gustura hartu dute, mikrora ere gerturatu dira koroak egitera. Eta giro bikain honekin amaitu da kontzertua. Tabernaria etorri da gehiago jo ezin dugula esanaz. Hasieran, beste tabernariak, bi abesti gehiago jo ahal genituela esan digu, baina lehen black metal taldean abesten jardun denak (kamareroa baita), bertan behera usteko esan digu. Guk kasu egin diogu, jendeak jotzen jarraitzeko oihukatzen duen arren. Asko eskertzen da jendearen babesa, tabernariei kasurik ez egiteko esan eta jarraitzeko oihukatzen. Baina, berta behera utzi behar izan dugu amorruz. Amorru handiz, zeren, gu jotzeko prest geundenean, soinu teknikaria norbaitekin hizketan zegoelako, eta barrako musika kentzen ez zutelako, 5-10 minutu egon behar izan gara zain. Horrelako presa izanda, espabilatuago jardun behar zutela iruditzen zaigu. Talde guztiei ia 45 minutu jotzen utzi eta gero, guri horrela moztea ere ez zaigu oso justua iruditzen. Gutxienez, despeditzeko bat jotzen ustea ere ez dut uste gehiegi eskatzea zenik. Baina tira, horrela beharko du gaurkoan. Jendeak sekulako babesa ematen jarraitu digu dena jasotzen ari ginen bitartean. Hau, barruraino iritsi zaigu.

Dena jasotzean, Howie-k hotel batera eraman nahi gaitu. Bere etxean tokirik ez dagoela eta hotel bateko gela bat berak ordainduko digula. Guk , mila aldiz errepikatu diogu, hori ezin dugula onartu. Nahiago dugula lurrean lo egin. Eta ordaintzekotan guk ordainduko dugula. Baina gogor egoskortu da. Azkenean, berak nahi duena egiten utzi behar izan diogu. Hotelera eraman gaitu eta harrerakoarekin izandako arazo bat medio, azkenean, bere neskaren etxera eraman gaitu. Zoragarria Howie-k gurekin izan duen jarrera. Urte asko daramatza musika munduan, badaki zer den biran egotea, eta hau jakinda, ahalik eta erosoen egotea nahi zuen. Lagun handia egin dugu. Bi egunetan, zuen dena eman digu. Europara etortzeko gogoa duela ere esan digu. “lasai Howie! Hori gure kontu!! Hori egiña zagok!!!”

Wellcome to Texas Uztailak 17, Igandea

Berandu oheratu ginen arren goiz jaiki gara gaurkoan. 560 kilometro ditugu Houston-era. Ilusio berezia egiten dit Texas-en sartzeak. Hainbeste historio entzun izan ditugu estatu honen inguruan bizi osoan zehar… Muga egiten duten estatu guztiek dute xarma berezia. Historia bereziak. Gaur Houston-era goaz. Bertan, PLF taldean joten zuen (duela bi aste utzi baitu) Frank “Panchito”-k antolatzen digu kontzertua. Frank, 2006 urtean ezagutu genuen Leipzig-en. Zoro etxe okupatuan eman genuen kontzertua Erantzun taldearekin. Afganistan yeyes taldearekin batera egin genuen europar bira hartan, Fres, Erantzun taldeko abeslari gisa etorri zen gainera. Beranduago, 2008an, Donostiako Etengabeko Zarata jaialdian jo zuten PLF-ko lagunek eta han ere izan ginen beraiekin.

Bidea arin egin dugu, Frank-en etxera iristeko 800 metro falta direla furgoneta geratu zaigun arte. Hor, pixkat larritu gara. Arrankatzeko saiakera batzuk egin ostean, larridura kakalarri bilakatu da. Furgonetak zerbait serioa duela dirudi. Baina bat-batean, arrankatzea lortu eta Frank-en etxera iristea lortu dugu. Bihar bertan tailerrera eraman beharra dugu. Baina, Zorionekoak gu! Frank, mekanikoa da. Telebistan, hamaika aldiz, ikusi ditugun 600 metroko karreretako kotxeak egiten lan egiten du. Beraz, arazoa komentatu eta bihar bertan bere lantokira eramango digula esan digu. Esan diogunagatik, ez larritzeko aipatu digu. Guk uste genuenagatik izan dela dena, ez izozteko likidoaren isuriagatik. Beraz, berak egindako pizzak afaldu eta kontzertura goaz.

Areto txukuna da gaurkoan jo beharrekoa. Kanpoan, barbakoa bat egiten ari da mexikar jatorriko familia bat. Mexikar jatorriko jende ikaragarri bizi da hemen inguruan. Jatekoa eskaini digute baina gaur janez leporaino gaude (baten batek oilasko pixkat jateko aprobetxatu duen arren). Jendea ere gerturatzen ari da, lehen bi taldeak grindcore taldeak dira biak ere. Nabaria da PLF-k eskola sortu duela hemen. Ondoren Frank-en talde batek jo behar zuen. Baina, duela minutu gutxi, baxulariarekin eztabaidaren bat izan dute eta baxulariak alde egin du. Gure txanda orduan! Berehala prestatu dugu dena. Jada, egunero montatu eta desmontatzen, tita egiten dugu lan hau. Jotzen hasi eta jendeari gerturatzeko eskatu diogu. Jendeak kasu egin digu eta gertu gertu jarri dira. Soinu aldetik ere gustura gabiltza gaurkoan eta zuzeneko indartsua eman dugu. Egunero aldatzen den kantuen zerrenda dotore joan da gaur ere. Municipal Waste-ren bertsioarekin bukatu dugu, gehienetan bezala, eta ikusle askok abestu dute abestia. Abestia handia. Jende asko gerturatu da cd, kasette eta kamixetak erostera. Biran dauden taldeei babesteko ohitura handia dute. Eta egia esan, asko eskertzen da laguntza hau. Saltzen dugun gauza bakoitza, bidean jarraitzeko laguntza handia baita. Igandea da, eta jendea goiz etxeratu da. Frank-ekin zerbeza bat gehiago hartu eta bere etxera goaz. Etxerako eraman dugu barbakoan sobratu den arroz guztia. Badugu biharko bazkaria (baita gosari eta afaria ere!)

Etxean, biretako anekdotak kontatzen afaldu dugu (bigarren aldiz!). Bihar, Frank-en tailerrera joateko plana egin eta bagoaz lotara. Furgoneta konpondu eta San Antonion dugu kontzertua. Gero, kontzertua eta gero, lo egin gabe bideari ekin beharko diogu. Etzi jotzen dugun Alburquerque hirira 1300 kilometroko bidea dugulako. Desertuan barrena!